ÇEVRE PSİKOLOJİSİNİN TARİHÇESİ
Çevre psikolojisinin tarihçesinin kökenleri, doğanın gücüne ve onunla insan etkileşiminin önemine dikkat çeken Wordsworth ve Coleridge gibi Romantik şairlere kadar uzanabilir. Darwin, evrimin şekillenmesinde çevrenin rolüne dikkat çekmişti. Bu fikir, çevreyle insan etkileşimlerine hızla uygulandı. Viktorya döneminin aşırı kabul görmesi, fiziksel çevrenin ve iklimin ırksal özelliklerin evrimini etkilediği konusunda ısrar eden ‘çevresel deterministler’ idi.
Willy Hellpach’ın “çevresel psikoloji” den ilk söz ettiği söylenmektedir. Kitaplarından biri olan Geopsyche, güneşin ve ayın insan aktivitesini nasıl etkilediği, aşırı ortamların etkisi ve renk ve formun etkileri gibi konuları tartışmaya açmıştır. Çevre psikolojisinin köklerindeki diğer büyük akademisyenler arasında Jakob von Uexküll, Kurt Lewin, Egon Brunswik ve daha sonra Gerhard Kaminski ve Carl Friedrich Graumann gibi isimler vardı . 
II. Dünya Savaşı’nın sona ermesi, savaşın yıkılmasından sonra acil bina programına rehberlik talebinde bulundu. Devlet planlama, gerekliliklerini sağlamak için birçok ülke insanların nasıl yer kullandığını inceleyen araştırma merkezleri kurdu. Birleşik Krallık’ta Bina Araştırma Merkezi evlerde alan kullanımı ve daha sonra gürültü seviyeleri, ısıtma ve aydınlatma gereksinimlerini inceledi. Cam üreticisi Pilkingtons, Thomas Markus liderliğindeki gün ışığında bir araştırma birimi kurdu ve binalarda doğal aydınlatmanın gün ışığı gereksinimleri üzerindeki etkisi hakkında bilgi sağladı. Peter Manning bunu 1960’larda Liverpool Üniversitesi Pilkington Araştırma Birimi’nde daha da geliştirdi. Konuyu iyice araştırarak çevre psikolojisinde doktora yapan ilk kişilerden biri olan Brian Wells’i kullandı. Markus, Wells tarafından denetlenen ve Pilkington Araştırma Birimi ile doktorasını yapan psikolog David Canter’i kullanarak 1968 yılında Strathclyde Üniversitesi’nde Bina Performansı Araştırma Birimi kurdu. Canter daha sonra 1971 yılında Psikoloji Bölümü ile Çevresel Psikoloji programını kurmak için Surrey Üniversitesi’ne devam etti. Bu bölümün başkanı, Cambridge Üniversitesi’nde Sir Frederick Bartlett’in gözetiminde mahalle kavramı üzerine doktorasını yapan Terence Lee idi. Canter daha sonra 1971 yılında Psikoloji Bölümü ile Çevresel Psikoloji programını kurmak için Surrey Üniversitesi’ne devam etti. Bu bölümün başkanı, Cambridge Üniversitesi’nde Sir Frederick Bartlett’in gözetiminde mahalle kavramı üzerine doktorasını yapan Terence Lee’ydi. Canter daha sonra 1971 yılında Psikoloji Bölümü ile Çevresel Psikoloji programını kurmak için Surrey Üniversitesi’ne devam etti. Bu bölümün başkanı, Cambridge Üniversitesi’nde Sir Frederick Bartlett’in gözetiminde mahalle kavramı üzerine doktorasını yürüten Terence Lee idi.
Bu gelişmelere paralel olarak ABD’deki insanlar çevre tasarımındaki konuları değerlendirmeye başlamışlardı. İlk alanlardan biri psikiyatri hastanelerinin değerlendirilmesiydi. Psikiyatristler, akıl hastası hastaların deneyimlerini dikkate almak için mimarlarla birlikte çalıştılar. Robert Sommer kitabını ‘Kişisel Alan’ üzerine yazdı ve Edward T Hall antropolog olarak insanların mekânsal olarak birbirleriyle nasıl ilişkili oldukları hakkında yorum yaptı. Amos Rapoport, ‘Ev Biçimi ve Kültürü’ adlı kitabı ile mimarlar arasında büyük ilgi uyandırdı ve bina biçiminin sadece işlevsel olmadığını, her türlü kültürel etkiye sahip olduğunu gösterdi. Bu, mimarinin sembolik niteliklerini çok ciddiye alan ‘post-modernizm’ mimarisinin ortaya çıkmasına katkıda bulundu. 1960’larda ve 70’lerde bu erken gelişmeler genellikle ‘mimari psikolojinin’ bir parçası olarak görülüyordu. Harold Proshansky ve William Ittelson, 42. St New York’taki New York Şehir Üniversitesi’nde Çevre Psikolojisi programını kurduklarında, Çevre Psikolojisi terimi, insanların anlamlı geldiği yolların araştırılmasında Mimari Psikolojinin yerini yaygın bir şekilde kullandılar. çevresi ile etkileşime geçti. Bu Canter 1980’de Berkeley’deki California Üniversitesi’nde bir kişilik psikoloğu Kenneth Craik ile Çevre Psikolojisi Dergisi’ni kurduğunda kurumsallaştı.
