Tardiye Divan edebiyatında beş dizelik bentlerden oluşan musammat türüdür. Aruzun “Mef’ûlü, Mefâilün, Feûlün” vezniyle yazılır. Muhammesten ayrılan yanı, ilk bend dâhil, beşinci dizelerin kendi arasında uyaklı olmasıdır. Şeyh Galip sıkça kullanmıştır. Örnek Dize Hoş geldin eyâ berîd-i cânân Bahşet bana bir nüvîd-i cânân Cân ola fedâ-yı iyd-i cânân Bî-sûd ola mı ümîd-i cânân Yârin bize bir selâmı
Yerlileşme Eğilimi (Türk-i Basit) Yerlileşme eğilimi, divan edebiyatında ortaya çıkmış bir edebi akımdır. Anlamları aynı yazılışları farklı olan sözlerin bir arada kullanılmasıyla oluşan sanat dalıdır. Türki-i Basit (Basit Türkçe) adı verilen bu akımın temsilcileri XVI. yüzyıl ozanlarından Tatavlalı Mahremi ile Edirneli Nazmi’dir. Nazmi’nin Basit Türkçe şiirleri 45.000 beyti aşan divanına serpiştirilmiştir. Fuad
Beş Hececiler Beş Hececiler (“Hecenin Beş Şairi”, “Hececiler”, “Hecenin Beş Ozanı”), I. Meşrutiyet’ten sonra hece vezniyle ve konuşulan halk diliyle, Millî Edebiyat akımının görüşleri doğrultusunda şiir yazan beş şairin Türk edebiyatındaki genel adı. Grubu oluşturan beş şair; Orhan Seyfi Orhon, Enis Behiç Koryürek, Halit Fahri Ozansoy, Yusuf Ziya Ortaç ve Faruk Nafiz Çamlıbel’dir. Şiire I. Dünya Savaşı
İkinci Yeni İkinci Yeni, Türk şiirinde 1950’li yıllarda ortaya çıkmış bir şiir hareketidir. Garip akımının şiir anlayışına tepki olarak doğmuş ve büyük bir şair topluluğu tarafından benimsenmiştr. İkinci Yeni şairlerinin en belirgin özelliği okuyucunun hayal dünyasında farklı çağrışımlar meydana getirebilmek için şiirlerinde Türkçenin kuralları dışına çıkmalarıdır.[1] Hareketin kuramcısı ve isim babası Muzaffer İlhan Erdost’tur.[1] Edip Cansever, İlhan
Yedi Meşaleciler Beş Hececiler’e tepki olarak ortaya çıkan Cumhuriyet dönemi edebî topluluğu. Hakkında Yedi Meşaleciler 1928 yılında yayımladıkları Yedi Meşale adlı dergi ile adlarını duyuran altı şair ve bir öykü yazarından oluşan topluluktur. Yedi sanatçıdan Kenan Hulusi (Koray) sadece öykü yazmıştır. Yedi Meşaleciler, Beş Hececiler’e tepki olarak ortaya çıkmışlar, Beş
Fecr-i Ati Fecr-i Ati (günümüz Türkçesiyle : Geleceğin Şafağı) bir edebi topluluktur. Fecr-i Ati’nin Edebiyat-ı Cedide’ye tepki olarak doğan bir akım olduğu savunulmuştur. Fecr-i Ati batıdaki benzerlerinde olduğu gibi belli ilkeler çevresinde birleşen bir yazın topluluğu biçiminde ortaya çıkmıştır. 1908 özgürlük bildirisiyle Servet-i Fünun dergisinin çevresinde toplanan gençlerin açtığı bu çığır; en fazla “Fransız sembolizmi” üzerinde
Garip Hareketi Garip hareketi, garip akımı ya da birinci yeni[1] olarak bilinen; Orhan Veli Kanık, Oktay Rıfat ve Melih Cevdet Anday ‘ın öncülüğünü yaptığı şiir hareketidir. Türk şiirinde o güne kadar yer etmiş kalıp ve anlayışlardan kurtulmak gerektiğini savunur ve biçimciliğe, duygusallığa karşı çıkıp, söyleyiş güzelliğini esas alır. 1941’de Orhan Veli, M. Cevdet
Serbest Nazım ve Toplumcu Şiir Serbest nazım ve toplumcu şiir, 1920 – 1960 yılları arasında etkili olan şiir hareketi. Başlıca temsilcileri: Nâzım Hikmet, Rıfat Ilgaz, Aziz Nesin, Ceyhun Atuf Kansu, Ahmed Arif, Ercüment Behzat Lav, Arif Damar, Şevket Süreyya Aydemir, Vedat Nedim Tör, Enver Gökçe, Şükran Kurdakul ve Mehmet Başaran’dır.
Yeni Lisan Hareketi Yeni Lisan Hareketi, Genç Kalemler’in hayata geçirdiği, dilde sadeleşme hareketi Genç Kalemler dergisi etrafında toplanarak, “Yeni Lisan” hareketini başlatanlar da devrin Türkçülük hareketini yürüten sanat ve fikir adamlarıdır. Türkçenin sadeleşmesi konusunda en kalıcı atılımı, “Yeni Lisancılar” başarmıştır. 1911’de Selânik’te “Genç Kalemler” dergisi etrafında toplanan Yeni Lisancılar ilk defa
Yenibütüncü Şiir Yenibütüncü Şiir, Marksizmin ufkundaki bireyi hedef alan bir Türk şiir akımıdır. Veysel Çolak, Metin Cengiz, Seyyit Nezir, Hüseyin Haydar ve Tuğrul Keskin imzalarıyla Aralık 1987’de yayımlanmış ve adı geçen şairlerin 1988’de yayımlanan şiir kitaplarında yer almış “20.yy Türk Edebiyatında son manifesto ” özelliğindeki bildiriyle ortaya çıktı.[1][2] Manifestosunun yayınlandığı yıllarda Türkiye’de Nâzım Hikmet’in şiirlerini bile