SÜREKLİ LİDERLİK

Sürekli liderlik, bir dizi bireysel farklılığı yansıtan ve çeşitli grup ve organizasyonel durumlarda tutarlı lider etkinliğini teşvik eden entegre kişisel özellik kalıpları olarak tanımlanır (Zaccaro, Kemp ve Bader, 2004; Zaccaro 2007). 

Nitelikli liderlik teorisi, liderleri lider olmayanlardan ayıran bir grup kalıtsal özellik bulmaya odaklanan erken liderlik araştırmalarından geliştirilmiştir. Lider etkinliği bir liderin bireysel veya grup performansı, takipçilerin memnuniyeti ve genel etkililik üzerindeki etkisinin miktarını ifade eder (Derue, Nahrgang, Wellman ve Humphrey, 2011; de Vries 2012). Pek çok bilim insanı, liderliğin yalnızca belirli sayıda bireye özgü olduğunu ve bu bireylerin geliştirilemeyen belirli değişmez özelliklere sahip olduğunu iddia etmiştir (Galton, 1869). Bu bakış açısı geçtiğimiz yüzyılda çok eleştirilmiş olsa da, bilim adamları kişilik özelliklerinin lider etkinliği üzerindeki etkilerini incelemeye devam ediyor. Araştırmalar, başarılı liderlerin diğer insanlardan farklı olduğunu ve başarılarına önemli ölçüde katkıda bulunan belirli temel kişilik özelliklerine sahip olduğunu göstermiştir.

ARAŞTIRMA TARİHİ

Nitelikli liderlik kavramının ortaya çıkışı, Thomas Carlyle’ın “Dünya Tarihi […] Büyük İnsanların Biyografisi” olduğunu belirten “büyük adam” teorisine kadar izlenebilir (Carlyle 1841, s. 17). Daha sonraki yorumcular bu görüşü olağanüstü liderlik güçlerinin [1] tarihi şekillendirdiği sonucuna varmak için yorumladılar (Judge, Piccolo ve Kosalka, 2009). Carlyle, etkilenen Francis Galton içinde Kalıtsal Genius(1869) bu fikri daha da ileri götürdü. Galton, liderliğin olağanüstü bireylerin benzersiz bir özelliği olduğunu buldu ve liderlerin sahip olduğu özelliklerin değişmez olduğunu ve geliştirilemeyeceğini öne sürdü. 1900’lerin başlarında, liderlik çalışması özelliklere odaklandı. Cowley (1931), liderlik araştırmasına yönelik yaklaşımın genellikle özelliklerin incelenmesi yoluyla olduğunu ve her zaman olması gerektiğini yorumladı (Cowley, 1931). Carlyle ve Galton’dan etkilenen birçok kuramcı, özellikli liderliğin liderin kişisel niteliklerine bağlı olduğuna inanıyordu, ancak liderliğin yalnızca belirli sayıda insanda yer aldığını varsaymadılar (Judge, Bono, Ilies ve Gerhardt, 2002) . Bu özellikli liderlik perspektifi, 1940’ların sonlarına ve 1950’lerin başına kadar geniş çapta kabul gördü.lider etkinliği (Stogdill, 1948; Mann, 1959).

1948’de Stogdill, liderliğin sosyal bir durumda olan kişiler arasında var olduğunu ve bir durumda lider olan kişilerin diğer durumlarda mutlaka lider olmayabileceğini belirtti. Bu ifade, her yerde, özellik-liderlik teorisinin ölüm çanını seslendirdiği için alıntılanmıştır. Dahası, bilim adamları, herhangi bir özelliğin liderlik davranışı üzerindeki etkisinin her zaman duruma bağlı olacağını yorumladılar (Huges, Ginnett ve Curphy, 1996; Yukl ve Van Fleet, 1992). Daha sonra, liderlik bireysel farklılıklar ile karakterize olmayı bıraktı ve liderliğin davranışsal ve durumsal analizleri devreye girdi ve liderlik araştırması alanına hakim olmaya başladı (Bass, 1990). Bu yaygın reddedilme döneminde, Fiedler’in (1967) olasılık modeli de dahil olmak üzere, özellik liderlik teorisinin yerini birkaç baskın teori aldı.

Sürekli liderliğe yönelik artan eleştirilere rağmen, özellik liderliği modellerinin reddedilmesinin sözde temeli, 1980’lerde güçlü zorluklarla karşılaşmaya başladı (Kenny ve Zaccaro, 1983; Lord, DeVader ve Alliger, 1986). Zaccaro (2007), Stogdill’in (1948) incelemesinin bile lider özelliklerine karşı kanıt olarak gösterilse de, bireysel farklılıkların yine de lider etkinliğinin yordayıcıları olabileceğini destekleyen sonuçlar içerdiğine dikkat çekti. Özellik liderliğini doğrudan destekleyen artan sayıda ampirik çalışma ile (Judge ve diğerleri, 2002; Judge, Colbert ve Ilies, 2004), özellikler liderliğe ilişkin bilimsel araştırmanın sözlüğünde yeniden ortaya çıkmıştır. Son yıllarda, lider özellikleri ile ilgili araştırmalar, liderin etkinliğini oldukça öngören kişilik özelliklerinin bir listesini belirlemede bir miktar ilerleme kaydetmiştir.Belirli bireylerin birden fazla durumda lider olarak ortaya çıkıp çıkmadığını test etmek için round-robin tasarım metodolojisi (Kenny & Zaccaro, 1983). Araştırmacılar ayrıca belirli özelliklerin lider etkinliği ile ilişkisini incelemenin yeni yollarını da önerdiler. Örneğin, çoğu nicelleştirir , özelliklerin lider etkinliğiyle nasıl ilişkili olduğunu anlamak için özellik ve davranış kuramlarının bütünleştirilmesini önermektedir (Derue ve diğerleri, 2011). Dahası, bilim adamları odaklarını genişletmişler ve geleneksel eğilimsel özelliklere ek olarak lider etkinliğinin belirleyicileri olarak daha esnek özelliklere (gelişime duyarlı olanlar) bakmayı önermişlerdir (Hoffman, Woehr, Maldagen-Youngjohn ve Lyons, 2011). Bağlam, artık liderlerin başarısına ve başarısızlığına katkıda bulunan bir unsur olarak incelenmeye başlıyor.Apple’dan Steven Jobs ve GE’den Jack Welch gibi üretken narsisistik CEO’lar , yenilik yaratma konusunda bir yetenek sergilerken, idealleştirilmiş özelliklere sahip liderler, daha az yenilik ve yaratıcılık gerektiren daha istikrarlı ortamlarda daha başarılı olduklarını kanıtladılar (Maccoby, 2007).

Kültürel uyum ve liderlik değeri, bireyin kendi davranışları, çalışanları ve akranları hakkındaki algıları ve organizasyonunun doğrudan objektif sonuçları değerlendirilerek ve ardından bu bulguları şirketin ihtiyaçları ile karşılaştırılarak belirlenebilir (Bass ve Riggio, 2006).

LİDER ÖZELLİKLERİ 

Lider özelliklerinin araştırılması her zaman hiçbir şekilde kapsamlı değildir (Zaccaro, 2007). Son yıllarda, çeşitli araştırmalar, tarihsel olarak incelenen lider özellikleri hakkında kapsamlı incelemeler yapmıştır (Derue ve diğerleri, 2011; Hoffman ve diğerleri, 2011; Judge ve diğerleri, 2009; Zaccaro, 2007). Liderlikle ilgili özelliklerin sınıflandırılmasının birçok yolu vardır; ancak, en son iki kategori, özellikleri (1) demografik ve görev yetkinliğine karşı kişilerarası ve (2) uzak (özellik benzeri) ve proksimal (durum benzeri) şeklinde düzenledi:

DEMOGRAFİK, GÖREV YETKİNLİĞİ VE KİŞİLERARASI LİDERLİK  

Derue ve diğerleri (2011), özellik liderliği literatürünün yakın tarihli bir incelemesine dayanarak, lider özelliklerinin çoğunun üç kategoride düzenlenebileceğini belirtmiştir: demografik, görev yetkinliği ve kişilerarası özellikler. 

Demografi kategorisinde, cinsiyet, liderlik açısından açık ara en fazla ilgiyi çekmiştir; ancak çoğu bilim insanı, erkek ve kadın liderlerin her ikisinin de eşit derecede etkili olduğunu bulmuştur. Görev yeterliliği, bireylerin görevlerin yürütülmesine ve performansına nasıl yaklaştığı ile ilgilidir (Bass & Bass, 2008). 

Hoffman zeka, Vicdanlılık, Deneyime Açıklık ve Duygusal İstikrarı bu kategoriye ayırdı. Son olarak, kişilerarası özellikler, bir liderin sosyal etkileşimlere nasıl yaklaştığı ile ilgilidir. Hoffman ve diğerlerine (2011) göre, Dışadönüklük ve Uyumluluk bu kategori altında gruplandırılmalıdır.

DİSTAL (ÖZELLİK BENZERİ) VE PROKSİMAL (DURUM BENZERİ)  

Son araştırmalar, liderlerin yalnızca uzak (eğilimsel/özellik benzeri) özelliklerine odaklanmaktan, genellikle bilgi ve beceri biçimindeki daha yakın (şekillendirilebilir/duruma benzer) bireysel farklılıklara doğru kaymıştır (Hoffman ve diğerleri, 2011).

Umut, özellik liderliği teorisindeki yakın özelliklerin ortaya çıkmasının araştırmacıların şu eski soruyu cevaplamasına yardımcı olacağıdır: Liderler doğar mı yoksa yaratılır mı? Proksimal bireysel farklılıklar, etkili liderleri etkili olmayan liderlerden ayıran özelliklerin, yaşam süresi boyunca mutlaka istikrarlı olmadığını ileri sürerek bu özelliklerin geliştirilebileceğini ima eder. Hoffman ve diğerleri (2011), distal ve proksimal özelliklerin lider etkinliği üzerindeki etkilerini inceledi. Başarı motivasyonu, enerji, esneklik, hakimiyet, dürüstlük/bütünlük gibi uzak bireysel farklılıkların, özgüven, yaratıcılık ve karizma, lider etkinliği ile güçlü bir şekilde ilişkiliydi. Ek olarak, kişilerarası beceriler, sözlü iletişim, yazılı iletişim, yönetim becerileri, problem çözme becerileri ve karar vermedeki proksimal bireysel farklılıkların da lider etkinliği ile güçlü bir şekilde ilişkili olduğunu buldu. Elde ettiği sonuçlar, ortalama olarak, uzak ve yakın bireysel farklılıkların etkili liderlikle benzer bir ilişkiye sahip olduğunu gösterdi (Hoffman ve diğerleri, 2011).

SÜREKLİ LİDERLİK MODELİ 

Zaccaro ve arkadaşları (2004), lider özelliklerini ve bunların lider etkinliği/performansı üzerindeki etkilerini anlamak için bir model oluşturdu. Aşağıdaki şekilde gösterilen bu model, diğer lider özellikleri ve lider etkinliği/performans modellerine dayanmaktadır (Mumford, Zaccaro, Harding, Fleishman ve Reiter-Palmon, 1993; Mumford, Zaccaro, Harding, vd., 2000) ve lider özellikleriyle ilgili iki temel öncüle dayanır.

İlk öncül, liderliğin, özelliklerin bağımsız değerlendirilmesinden ortaya çıkmanın aksine, birden fazla özelliğin birleşik etkisinden ortaya çıkmasıdır. Zaccaro (2001), etkili liderliğin bütünleşik bir bilişsel yetenekler, sosyal yetenekler ve eğilimsel eğilimler kümesinden türetildiğini ve her bir özellik kümesinin diğerinin etkisine katkıda bulunduğunu savundu. İkinci öncül, lider özelliklerinin liderlik üzerindeki proksimal etkilerinde farklılık göstermesidir. Bu model, belirli uzak niteliklerin (yani eğilimsel özellikler, bilişsel yetenekler ve güdüler/değerler) proksimal kişisel özelliklerin (yani sosyal beceriler, problem çözme becerileri ve uzmanlık bilgisi) geliştirilmesinde öncü görevi gördüğü çok aşamalı bir modeldir. Bu sınıflandırma yaklaşımını benimseyen ve son yıllarda özellik liderliğinin birkaç kapsamlı incelemesine/meta analizine dayanarak , lider özelliklerinin kapsamlı bir listesini yapmaya çalıştık (Tablo 1). Bununla birlikte, lider özelliklerinin araştırılması her zaman hiçbir şekilde kapsamlı değildir (Zaccaro, 2007).

Tablo 1. Zaccaro’nun (2004) Modeline Göre Lider Özellikleri
Dışadönüklük (Distal – Dispozisyonel) Beş Büyük Kişilik Modelinin Bir Boyutu; sosyal, iddialı, aktif olma ve enerji ve coşku gibi olumlu etkiler yaşama eğilimini temsil eder. Judge ve diğerlerinin (2002) meta-analizinde Dışadönüklük, liderlikle anlamlı olarak pozitif yönde ilişkiliydi ( r = .31).
Uyumluluk (Distal – Eğilimli) Beş Büyük Kişilik Modelinin Bir Boyutu; güvenen, uyumlu, ilgili ve nazik olma eğilimini ifade eder. Uyumluluk ve liderlik arasındaki ilişki hala belirsizdir. Yargıç ve diğerlerinin (2002) meta-analizinde, Uyumluluk, liderlikle önemli ölçüde ilişkili değildi (r = .08).
Vicdanlılık (Distal – Eğilimli) Beş Büyük Kişilik Modelinin Bir Boyutu; başarı ve güvenilirlik olmak üzere ilgili iki yönü içerir. Yargıç ve diğerlerinin (2002) meta-analizinde, Sorumluluk, liderlikle anlamlı düzeyde pozitif yönde ilişkilidir (r = .28).
Açıklık (Distal – Eğilimli) Beş Büyük Kişilik Modelinin Bir Boyutu; yaratıcı, uygun olmayan, alışılmadık ve özerk olma eğilimi. Yargıç ve diğerlerinin (2002) meta-analizinde, Açıklığın liderlikle anlamlı düzeyde pozitif yönde ilişkili olduğu bulunmuştur (r = .24).
Nevrotiklik (Distal – Eğilimli) Beş Büyük Kişilik Modelinin Bir Boyutu; zayıf duygusal uyum sergileme ve kaygı, güvensizlik ve düşmanlık gibi olumsuz etkiler deneyimleme eğilimini temsil eder. Yargıç ve diğerlerinin (2002) meta-analizinde, Nevrotiklik liderlikle önemli ölçüde negatif korelasyon gösterdi (r = -.24).
Dürüstlük / bütünlük (Distal – Eğilimli) İş ve tapu arasındaki yazışma ve doğru ve aldatıcı olmayan olarak tanımlanır (Locke, 1991). Hoffman ve diğerlerinin (2011) meta analizinde, dürüstlük / bütünlüğün diğerlerinin liderlik etkinliği ve çevreleyen faktörlerle pozitif yönde ilişkili olduğu bulunmuştur (r = .29).
Karizma (Distal – Eğilimli) Karizmatik liderler, gelecek için ikna edici bir vizyon ortaya koyarak, örgütsel hedeflere bağlılık uyandırarak, bağlılık ve takipçiler arasında öz-yeterlik duygusu uyandırarak takipçileri etkileyebilirler. Hoffman ve diğerleri (2011) liderlik üzerinde önemli bir etkiye sahip olduğunu bulmuşlardır (r = .57).
Zeka (Distal – Bilişsel Yetenekler) Zeka, psikolojideki en önemli özellik olarak kabul edilir. Tüm liderler tarafından sahip olunması gereken en kritik özelliklerden biri olarak tanımlanmıştır (Judge ve diğerleri, 2004).
Yaratıcılık (Distal – Bilişsel Yetenekler) Yaratıcılık, etkili liderliğin önemli bir bileşeni olarak önerilmiştir; Hoffman ve diğerleri (2011), yaratıcılık ile lider etkinliği arasında anlamlı bir ilişki bulmuşlardır (r = .31).
Başarı motivasyonu (Distal – Motive / Değer) Başarmak için motivasyonun lider etkinliği ile anlamlı bir ilişkisi olduğu kanıtlanmıştır (r = .23) (Judge vd., 2002).
Güç İhtiyacı (Distal – Motive / Value) Memnuniyetle karakterize edilen liderler, başkalarının tutumları ve davranışları üzerinde etkide bulunmaktan kaynaklanır. Güç ihtiyacının lider etkinliği ile pozitif bir ilişkisi vardır (McClelland ve Boyatzis, 1982).
Sözlü / yazılı iletişim (Proksimal – Sosyal Beceriler) Sözlü ve yazılı iletişim becerilerinin lider etkinliği ile önemli ölçüde ilişkili olduğu bulunmuştur (Hoffman vd., 2011).
Kişilerarası beceriler (Yakınsal – Sosyal Beceriler) İnsan davranışını ve grupların dinamiklerini anlamamayla ilişkili geniş bir beceri yelpazesini içeren (Locke, 1991; Yukl, 2006), kişilerarası becerilerin lider etkinliği ile önemli ölçüde ilişkili olduğu bulunmuştur (Hoffman ve diğerleri, 2011).
Genel problem çözme (Proksimal – Problem Çözme) Genel problem çözme becerilerinin lider etkinliğiyle en güçlü ilişkili faktörlerden biri olduğu bulunmuştur (Hoffman ve diğerleri, 2011).
Karar verme (Proksimal – Problem Çözme) Karar verme becerilerinin de lider etkinliği ile en güçlü ilişkili faktörlerden biri olduğu bulunmuştur (Hoffman vd., 2011).
Teknik bilgi (Proksimal – Uzmanlık Bilgisi) Teknik bilgi, yöneticilerin organizasyonel biriminin özel faaliyetlerini yürütmek için yöntemler, süreçler ve ekipmanı içerir (Yukl, 2006). Lider etkinliği ile pozitif bir şekilde ilişkili olduğu kanıtlanmıştır (Bass, 1990).
Yönetim becerileri (Proksimal – Uzmanlık Bilgisi) Liderlerin temel sorumluluklarının birden fazla bileşenin çalışmalarını koordine etmeyi içerdiği düşünüldüğünde, yönetme yeteneği muhtemelen liderin etkinliği için çok önemlidir. Bu ilişkinin de önemli olduğu kanıtlanmıştır (Hoffman ve diğerleri, 2011).

DİĞER ÖZELLİK LİDERLİĞİ MODELLERİ 

Özelliklerin lider etkinliği ile ilişkisini açıklamak için birden fazla model önerilmiştir. Son zamanlarda, tarihsel bulguların özetlenmesi ve özellikler ile diğer faktörler arasındaki çatışmanın, etkili liderliği belirlemedeki durumlar gibi uzlaştırılması yoluyla entegre özellik liderlik modelleri ortaya konmuştur. Zaccaro’nun önceki bölümde açıklanan Lider Nitelikleri ve Lider Performansı Modeline ek olarak, son özellik liderlik literatüründe iki başka model daha ortaya çıkmıştır. Yargıç ve arkadaşları (2009) tarafından oluşturulan Lider Özelliği Ortaya Çıkma Etkililiği (LTEE) Modeli, kişilik özelliklerinin nasıl geliştirildiğine ilişkin davranışsal genetik ve evrimsel psikoloji teorilerini liderin ortaya çıkışını ve etkililiğini açıklayan bir modelde birleştirir. Bunlara ek olarak, bu model nesnel ve öznel lider etkinliğini farklı ölçütlere ayırır. Yazarlar, bu modeli, geçmiş araştırmalarda özellikler ile liderlik arasındaki ilişkinin nasıl çalışıldığından farklı olarak geniş ve esnek olacak şekilde yarattılar. Nitelikli liderlik literatüründe ortaya çıkan bir diğer model ise Bütünleşik Lider Özellikleri, Davranışları ve Etkililik Modelidir. Bu model, lider etkinliğini tahmin etmede özellikleri ve davranışları birleştirir ve lider davranışlarının lider özellikleri ile etkinlik arasındaki ilişkiye aracılık etkisini test eder. Yazarlar, bazı lider davranış türlerinin özellikler ve lider etkinliği arasındaki etkiye aracılık ettiğini bulmuşlardır. Derue ve meslektaşlarının (2011) çalışmasının sonuçları, gelecekteki araştırmalarda kullanılabilecek entegre bir özellik-davranışsal modeli destekledi. Yazarlar, bu modeli, geçmiş araştırmalarda özellikler ile liderlik arasındaki ilişkinin nasıl çalışıldığından farklı olarak geniş ve esnek olacak şekilde yarattılar. Sürekli liderlik literatüründe ortaya çıkan bir diğer model de Bütünleşik Lider Özellikleri, Davranışları ve Etkililik Modelidir (Derue vd., 2011). Bu model, lider etkinliğini tahmin etmede özellikleri ve davranışları birleştirir ve lider davranışlarının lider özellikleri ile etkinlik arasındaki ilişkiye aracılık etkisini test eder. Yazarlar, bazı lider davranış türlerinin özellikler ve lider etkinliği arasındaki etkiye aracılık ettiğini bulmuşlardır. Derue ve meslektaşlarının (2011) çalışmasının sonuçları, gelecekteki araştırmalarda kullanılabilecek entegre bir özellik-davranışsal modeli destekledi. Yazarlar, bu modeli, geçmiş araştırmalarda özellikler ile liderlik arasındaki ilişkinin nasıl çalışıldığından farklı olarak geniş ve esnek olacak şekilde yarattılar. Nitelikli liderlik literatüründe ortaya çıkan bir diğer model ise Bütünleşik Lider Özellikleri, Davranışları ve Etkililik Modelidir (Derue vd., 2011). Bu model, lider etkinliğini tahmin etmede özellikleri ve davranışları birleştirir ve lider davranışlarının lider özellikleri ile etkinlik arasındaki ilişkiye aracılık etkisini test eder. Yazarlar, bazı lider davranış türlerinin özellikler ve lider etkinliği arasındaki etkiye aracılık ettiğini bulmuşlardır. Derue ve meslektaşlarının (2011) çalışmasının sonuçları, gelecekteki araştırmalarda kullanılabilecek entegre bir özellik-davranışsal modeli destekledi. Bu model, lider etkinliğini tahmin etmede özellikleri ve davranışları birleştirir ve lider davranışlarının lider özellikleri ile etkinlik arasındaki ilişkiye aracılık etkisini test eder. Yazarlar, bazı lider davranış türlerinin özellikler ve lider etkinliği arasındaki etkiye aracılık ettiğini bulmuşlardır. Derue ve meslektaşlarının (2011) çalışmasının sonuçları, gelecekteki araştırmalarda kullanılabilecek entegre bir özellik-davranışsal modeli destekledi. Davranışlar ve Etkililik (Derue vd., 2011). Bu model, lider etkinliğini tahmin etmede özellikleri ve davranışları birleştirir ve lider davranışlarının lider özellikleri ile etkinlik arasındaki ilişkiye aracılık etkisini test eder. Yazarlar, bazı lider davranış türlerinin özellikler ve lider etkinliği arasındaki etkiye aracılık ettiğini bulmuşlardır. Derue ve meslektaşlarının (2011) çalışmasının sonuçları, gelecekteki araştırmalarda kullanılabilecek entegre bir özellik-davranışsal modeli destekledi.

SÜREKLİ LİDERLİĞE YÖNELİK ELEŞTİRİLER 

Araştırmacılar tarafından sürekli liderliğe artan bir odaklanma olmasına rağmen, bu teori en çok eleştirilen liderlik teorilerinden biri olmaya devam ediyor. Yıllar boyunca, özellik liderlik teorisinin birçok eleştirmeni, liderliğe yönelik bu yaklaşımın “çok basit” (Conger & Kanugo, 1998) ve “boşuna” (House & Aditya, 1997) olduğunu yorumladı. Ek olarak, akademisyenler, özellikli liderlik teorisinin, liderin gerçek etkinliğinden ziyade genellikle sadece lider etkinliğinin takipçiler tarafından nasıl algılandığına (Lord ve diğerleri, 1986) odaklandığını belirtmişlerdir (Judge ve diğerleri, 2009). Çünkü kişiliğin liderlerin gerçek etkililiğini öngördüğü süreç nispeten keşfedilmemişti (Ng, Ang ve Chan, 2008), bu bilim adamları, kişiliğin şu anda iş performansı üzerinde düşük açıklayıcı ve öngörücü güce sahip olduğu ve kuruluşların etkili olacak liderleri seçmelerine yardımcı olamayacağı sonucuna varmışlardır (Morgeson & Ilies, 2007). Ayrıca, Derue ve meslektaşları (2011), lider davranışlarının, özelliklerden çok lider etkinliğini öngördüğünü bulmuşlardır.

Özellikli liderliğin bir başka eleştirisi, liderleri çevreleyen durumsal bağlamın etkisi üzerindeki sessizliğidir (Ng ve diğerleri, 2008). Stogdill (1948), bir durumda lider olan kişilerin başka bir durumda lider olmayabileceğini buldu. Bu durumsal liderlik teorisini tamamlayan Murphy (1941), liderliğin kişide bulunmadığını ve genellikle tüm durumu incelemeyi gerektirdiğini yazmıştır. Durumsal liderlik teorisine ek olarak, dönüşümsel, işlemsel, karizmatik ve otantik liderlik teorileri gibi diğer liderlik teorilerine artan destek vardır. Bu teoriler, özellik ve davranışsal liderlik teorilerinden daha normatif oldukları için popülerlik kazanmıştır (Schaubroeck, Lam ve Cha, 2007).

Diğer eleştiriler, araştırmaların liderliğin ortaya çıkmasıyla tutarlı bir şekilde ilişkilendirilen veya liderleri takipçilerden ayırmaya yardımcı olan bir özellik veya özellik grubunu ortaya çıkarmadaki başarısızlığını içerir (Kenny ve Zacarro, 1983). Ek olarak, sürekli liderliğin küçük bir kişilik özelliklerine odaklanması ve sosyal beceriler ve problem çözme becerileri gibi daha şekillendirilebilir özelliklerin ihmal edilmesi önemli eleştiriler aldı. Son olarak, özellikli liderlik, özelliklerin lider etkinliği üzerindeki etkilerini incelerken çoğu zaman birden fazla özelliğin entegrasyonunu dikkate almıyor (Zaccaro, 2007).

UYGULAMA İÇİN ÇIKARIMLAR 

Sürekli liderlik teorisinin kanıt ve desteğindeki son artış göz önüne alındığında (Ng ve diğerleri, 2008), akademisyenler kuruluşlar içindeki insan kaynakları departmanları için çeşitli stratejiler önermişlerdir. Şirketler, gelişmekte olan liderleri belirlemek için seçim araçları olarak kişilik özelliklerini kullanmalıdır (Ng ve diğerleri, 2008). Bununla birlikte, bu şirketler, lider etkinliğinde başarıyı öngören bireysel özelliklerin yanı sıra lider etkinliğine zarar verebilecek özelliklerin farkında olmalıdır. Örneğin, Derue ve arkadaşları (2011) Vicdanlılık, Dışadönüklük ve Uyumlulukları yüksek olan bireylerin liderlik pozisyonlarında başarılı olarak algılanma olasılıklarının daha yüksek olduğunu tespit ederken, Yargıç, Woolf, Hurst ve Livingston (2006), narsisizmde yüksek olan bireylerin belirli mesleklerde bir sorumluluk olma ihtimalinin daha yüksek olduğunu yazmıştır. Narsisizm, belirli özelliklere sahip bireyleri yanlış pozisyonlara yerleştirmediklerinden emin olmak için İK uygulayıcıları tarafından daha fazla araştırılması gereken bir kişilik özelliği örneğidir.

Yargıç ve meslektaşları (2002) kişilik özelliklerinin seçim araçları olarak kullanılması gerektiği önerisini tamamlayarak, Beş Büyük Kişilik özelliğinin liderlikle zekadan daha güçlü bir şekilde ilişkili olduğunu bulmuşlardır. Bu bulgu, liderleri kişiliğine göre seçmenin, onları zekaya göre seçmekten daha önemli olduğunu göstermektedir. Örgütler liderleri zekaya dayalı olarak seçerlerse, Judge ve arkadaşları (2002) tarafından bu bireylerin stres düzeyinin düşük olduğu ve bireyin yönlendirici olma becerisine sahip olduğu durumlarda liderlik pozisyonlarına yerleştirilmesi önerilmektedir.

İK uygulayıcılarının sürekli liderliğe ilişkin araştırmayı kullanmalarının bir başka yolu, liderlik geliştirme programları içindir. İçsel kişilik özellikleri (uzak / özellik benzeri) liderlik gelişimine göreceli olarak bağışık olsa da, Zaccaro (2007) yakınsal özelliklerin (durum benzeri) liderlik geliştirme programlarına daha yumuşak ve duyarlı olacağını öne sürmüştür. Şirketler, liderlerinin mevcut yeteneklerini genişletmek için farklı türde geliştirme müdahaleleri kullanmalıdır (Zaccaro, 2007).

Amerikalıların bir Dışadönük İdeal’e sahip olduğunu gösteren kanıtlar da vardır, bu da insanların çoğu zaman bilinçsizce dışa dönük bireylerin özelliklerini tercih etmelerini ve içe dönüklere özgü nitelikleri bastırmalarını gerektirir (Cain, 2012). Susan Cain’in araştırması, yüzyılın başında liderlerimizi karaktere göre değerlendirmeyi bıraktığımız ve onları kişiliğe göre değerlendirmeye başladığımız bir geçiş dönemine işaret ediyor. Hem dışa dönük hem de içe dönük liderlerin etkili olduğu gösterilse de, özellik liderliğini değerlendirirken neyin önemli olduğuna dair algımızı çarpıtabilecek dışa dönük özelliklere karşı genel bir eğilimimiz var.

DİPNOTLAR

  1. Carlyle On Heroes’da kahramanı ilahiyat, peygamber, şair, rahip, edebiyat adamı ve “kral” olarak kahramanı tartışırken “liderlik” kelimesini kullanmadı; o eserinde “lider” ve “liderler” den yalnızca 6 kez (bir zamanlar oldukça aşağılayıcı bir şekilde) bahsetmektedir. Bkz Carlyle (1841).

KAYNAKÇA

  • Ackerman, PL ve Humphreys, LG (1990). Endüstriyel ve örgütsel psikolojide bireysel farklılıklar. Handbook of endüstriyel ve örgütsel psikoloji , Cilt. 1 (2. baskı). (sayfa 223–282). Palo Alto, CA, US: Consulting Psychologists Press.
  • Arvey, RD, Rotundo, M., Johnson, W., Zhang, Z. ve McGue, M. (2006). Liderlik rolü doluluğunun belirleyicileri: Genetik ve kişilik: faktörler. The Leadership Quarterly, 17 , 1-20.
  • Avolio, BJ, Sosik, JJ, Jung, DI ve Berson, Y. (2003). Liderlik modelleri, yöntemleri ve uygulamaları. Handbook of psychology: Endüstriyel ve örgütsel psikoloji, Cilt. 12. (sayfa 277–307). Hoboken, NJ, ABD: John Wiley & Sons Inc.
  • Barrick, MR, Stewart, GL ve Piotrowski, M. (2002). Kişilik ve iş performansı: Satış temsilcileri arasında motivasyonun aracılık etkilerinin test edilmesi. Uygulamalı Psikoloji Dergisi , 87 (1) , 43-51.
  • Barrick, MR, Mitchell, TR ve Stewart, GL (2003). Özellik-davranış ilişkileri üzerindeki durumsal ve motivasyonel etkiler . MR’da
  • Bas, BM (1985). Beklentilerin ötesinde liderlik ve performans . New York, NY: Free Press.
  • Bas, BM (1990). Bass & Stogdill’in liderlik el kitabı: Teori, araştırma ve yönetim uygulamaları (3. baskı). New York, NY, ABD: Free Press.
  • Bas, BM ve Bas, R. (2008). Bass liderlik el kitabı: Teori, araştırma ve yönetimsel uygulamalar(4. baskı). New York: Özgür Basın.
  • Bass, BM ve Riggio, RE (Eds.). (2006). Dönüşümcü Liderlik (2. baskı). Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum Associates.
  • Blake, R .; Mouton, J. (1964). The Managerial Grid: The Key of Leadership Excellence.Houston:: Gulf Publishing Co.
  • Cain, Susan. Sessiz: Konuşmayı Durduramayan Bir Dünyada İçedönüklerin Gücü. New York: Crown, 2012. Baskı.
  • Carlyle, Thomas (1840). Kahramanlar, Kahramana tapınma ve Tarihte Kahramanlık Üzerine . Thomas Carlyle’ın Toplu Eserleri. Londra: Chapman and Hall (1841’de yayınlandı) . Erişim tarihi: 2014-09-12 .
  • Chen, G., Gully, SM, Whiteman, J.-A. ve Kilcullen, RN (2000). Özellik benzeri bireysel farklılıklar, durum benzeri bireysel farklılıklar ve öğrenme performansı arasındaki ilişkilerin incelenmesi. Uygulamalı Psikoloji Dergisi, 85 (6) , 835-847.
  • Conger, JA ve Kanungo, RN (1998). Örgütlerde karizmatik liderlik . Thousand Oaks, CA, ABD: Sage Publications, Inc.
  • Cowley, WH (1931). Yüz yüze liderlerin özellikleri. Anormal ve Sosyal Psikoloji Dergisi, 26 (3) , 304-313.
  • de Vries, Reinout E. (2012). “Liderlik tarzlarının kişilik yordayıcıları ve öz-öteki uzlaşma sorunu” . Üç Aylık Liderlik Dergisi . 23 (5): 809–821. doi : 10.1016 / j.leaqua.2012.03.002 . ISSN  1048-9843 . Alındı 17 Eylül 2017 .
  • Derue, DS, Nahrgang, JD, Wellman, N. ve Humphrey, SE (2011). Özellik ve davranış teorileri – liderlik: Bir entegrasyon ve: göreli geçerliliklerinin meta-analitik testi. Personel Psikolojisi, 4 (1) , 7-52.
  • Fiedler, FE (1967). Koçluk gruplarının liderlik tarzı ve performansı. Zeitschrift für Experimentelle ve Angewandte Psychologie , 14 (2) , 200-217.
  • Galton, F. (1869). Kalıtsal deha. New York: Appleton.
  • Hersey, P. ve Blanchard KH (1969). Örgütsel davranışın yönetimi . Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.
  • Hoffman, BJ, Woehr, DJ, Maldagen-Youngjohn, R. ve Lyons, BD (2011). Büyük adam mı yoksa büyük efsane mi? Bireysel farklılıklar ve lider etkinliği arasındaki ilişkinin nicel bir incelemesi. Mesleki ve Örgütsel Psikoloji Dergisi, 84 (2), 347-381.
  • Hogan, R. (1983). Sosyoanalitik bir kişilik teorisi. MM Page (Ed.), 1982 Nebraska motivasyon sempozyumu (s. 55-89). Lincoln, NE: University of Nebraska Press.
  • Hogan, R. (1996). Beş faktörlü modele sosyoanalitik bir bakış. JS Wiggins (Ed.), Beş faktör kişilik modeli içinde (s. 163-179). New York: Guilford Press.
  • House, RJ ve Aditya, RN (1997). Liderliğin sosyal bilimsel çalışması: Quo-vadis? Yönetim Dergisi, 23 (3) , 409-473.
  • Hughes, RL, Ginnett, RC ve Curphy, GJ (1996). Liderlik. Boston: Irwin McGraw-Hill.
  • Ilies, R., Arvey, RD ve Bouchard, TJ (2006). Darwinizm, davranışsal genetik ve örgütsel davranış, Gelecek araştırmalar için bir inceleme ve gündem. Örgütsel Davranış Dergisi, 27 (2) , 121-141.
  • Johnson, AM, Vernon, PA, Harris, JA ve Jang, KL (2004). Liderlik ve kişilik arasındaki ilişkinin davranışsal bir incelemesi. İkiz Araştırması, 7, 27 .32.
  • Yargıç, TA, Bono, JE, Ilies, R. ve Gerhardt, MW (2002). Kişilik ve liderlik: Nitel ve nicel bir inceleme. Uygulamalı Psikoloji Dergisi, 87 (4) , 765-780.
  • Yargıç, TA, Colbert, AE ve Ilies, R. (2004). Zeka ve Liderlik: Kuramsal Önerilerin Niceliksel İncelenmesi ve Testi. Uygulamalı Psikoloji Dergisi, 89 (3) , 542-552.
  • Yargıç, TA, Piccolo, RF ve Kosalka, T. (2009). Lider özelliklerinin parlak ve karanlık tarafları, Lider özelliği paradigmasının bir incelemesi ve teorik uzantısı. The Leadership Quarterly, 20 (6), 855-875.
  • Judge, TA, Woolf, EF, Hurst, C., & Livingston, B. (2006). Karizmatik ve Dönüşümcü Liderlik, Bir Gözden Geçirme ve Gelecek Araştırmalar için Gündem. Zeitschrift für Arbeits- und Organisationspsychologie A & O  [ de ] , 50 (4) , 203-214.
  • Kanfer, R. (1990). Motivasyon teorisi ve endüstriyel ve örgütsel psikoloji. MD Dunnette & L. Hough (Ed.), Handbook of industrial and organizational psychology’de (2. baskı. Cilt 1, s. 75-170). Palo Alto, CA: Consulting Psychologists Press.
  • Kanfer, R. (1992). Çalışma motivasyonu: Teori ve araştırmada yeni yönler. CL Cooper & IT Robertson (Ed.), Uluslararası endüstriyel ve örgütsel psikoloji incelemesi (Cilt 7, s. 1-53). New York: Wiley.
  • Kenny, DA ve Zaccaro, SJ (1983). Liderlik özelliklerinden kaynaklanan bir varyans tahmini. Uygulamalı Psikoloji Dergisi, 68 (4) , 678-685.
  • Kirkpatrick, SA ve Locke, EA (1996). Üç temel karizmatik liderlik bileşeninin performans ve tutumlar üzerindeki doğrudan ve dolaylı etkileri. Uygulamalı Psikoloji Dergisi, 81 (1) , 36-51.
  • Locke, EA (1991). Liderliğin özü: Başarıyla liderlik etmenin dört anahtarı. New York: Lexington Kitapları.
  • Lord, RG, De Vader, CL ve Alliger, GM (1986). Kişilik özellikleri ile liderlik algıları arasındaki ilişkinin bir meta analizi:: Geçerlilik genelleme prosedürlerinin bir uygulaması. Uygulamalı Psikoloji Dergisi, 71 , 402–410.
  • Mann, RD (1959). Küçük gruplarda kişilik ve performans arasındaki ilişkinin gözden geçirilmesi. Psychological Bulletin, 56 , 241–270.
  • McClelland, DC ve Boyatzis, RE (1982). Liderlik güdüsü kalıbı ve yönetimde uzun vadeli başarı. Uygulamalı Psikoloji Dergisi, 67 (6) , 737-743.
  • Morgeson, FP ve Ilies, R. (2007). Liderlik özellikleri ile liderlik stilleri arasındaki ilişkiler. Yayınlanmamış ham veriler. Michigan Eyalet Üniversitesi, East Lansing, MI.
  • Mumford, MD, Zaccaro, SJ, Harding, FD, Fleishman, EA ve Reiter-Palmon, R. (1993). Yürütme yeteneğinin bilişsel ve mizaç yordayıcıları: Liderlik kapasitesini geliştirme ilkeleri. Alexandria, VA: ABD Ordusu Davranışsal ve Sosyal Bilimler Araştırma Enstitüsü.
  • Mumford, MD, Zaccaro, SJ, Harding, FD, Jacobs, TO ve Fleishman, EA (2000). Değişen bir dünya için liderlik becerileri: Karmaşık sosyal sorunları çözme. The Leadership Quarterly, 11 (1), 11-35.
  • Murphy, AJ (1941). Liderlik süreci üzerine bir çalışma. American Sociological Review, 6 , 674-687.
  • Ng, K.-Y., Ang, S. ve Chan, K.-Y. (2008). Kişilik ve lider etkinliği: Liderlik öz-yeterliği, iş talepleri ve iş özerkliği için yönetilen bir arabuluculuk modeli. Uygulamalı Psikoloji Dergisi, 93 (4) , 733-743.
  • Podsakoff, PM, MacKenzie, SB, Moorman, RH ve Fetter, R. (1990). Dönüşümcü lider davranışları ve takipçilerin liderlik, memnuniyet ve örgütsel vatandaşlık davranışlarına duydukları güven üzerindeki etkileri. The Leadership Quarterly, 1 (2) , 107-142.
  • Schaubroeck, J., Lam, SSK ve Cha, SE (2007). Dönüşümsel liderliği benimsemek: Takım değerleri ve lider davranışının takım performansı üzerindeki etkisi. Uygulamalı Psikoloji Dergisi , 92 (4) , 1020-1030.
  • Schneider, RJ, Hough, LM ve Dunnette, MD (1996). Geniş özelliklerle genişleyen: Bilimi beş veya daha az boyutta batırma. Örgütsel Davranış Dergisi, 17 (6) , 639-655.
  • Stogdill, RM (1948). Liderlikle ilişkili kişisel faktörler: Literatür taraması. Psikoloji Dergisi, 25 , 35–71.
  • Turkheimer, E. (2000). Davranış genetiğinin üç kanunu ve ne anlama geldikleri. Psikolojik Bilimde Güncel Yönergeler, 9 (5) , 160-164.
  • Yukl G. (2006). Organizasyonlarda liderlik . Upper Saddle Nehri, NJ: Prentice-Hall.
  • Yukl, G. ve Van Fleet, DD (1992). Örgütlerde liderlik üzerine teori ve araştırma. Handbook of endüstriyel ve örgütsel psikoloji , Cilt. 3 (2. baskı). (sayfa 147–197). Palo Alto, CA, US: Consulting Psychologists Press.
  • Zaccaro, SJ (2001). Yönetici liderliğin doğası: Başarının kavramsal ve deneysel bir analizi. Washington, DC, ABD: Amerikan Psikoloji Derneği.
  • Zaccaro, SJ (2007). Özelliğe dayalı liderlik perspektifleri. Amerikan Psikolog, 62 (1) , 6-16.
  • Zaccaro, SJ, Kemp, C. ve Bader, P. (2004). Lider özellikleri ve nitelikleri. Liderliğin doğası . (s. 101–124). Thousand Oaks, CA, ABD: Sage Publications, Inc.
Reklam (#YSR)