Siyahilere Karşı Yapılan İnsanlık Dışı Yasalar  

İç savaş sonrasında Birlik Zaferi yaklaşık 4 milyon köleye özgürlüklerini vermiş olsa da, savaş sonrası Güney’de özgür siyahların statü sorunu hala çözülmemişti.

Kara yasalara göre, birçok eyalet siyahların yıllık iş sözleşmeleri imzalamasını gerektiriyordu. Reddederse tutuklanma, para cezası alma ve ücretsiz emeğe zorlanma riskiyle karşı karşıya kalmaktaydılar.

İmar Başlıyor

Başkan Abraham Lincoln, 1863’ün başlarında Kurtuluş Bildirisi’nin yaklaşmakta olan geçişini duyurduğunda, İç Savaşın hisseleri önemli ölçüde değişti. 

Birlik Zaferi, Güney eyaletlerinde hakim köleliğin kaldırılmasıyla; ekonomik, politik ve sosyal hayatta ciddi değişimlere neden olmuştu.

Nisan 1865’te, savaş sona erdiğinde, Lincoln Güney’deki Afrikalı Amerikalılar için sınırlı oy hakkı önererek birçok kişiyi şok etti. Ancak sonraki günlerde suikaste uğradı ve halefi Andrew Johnson, Yeniden İnşa’nın başlangıcında başkanlık edecekti.

Tennessee’den savaş sırasında Birliğe sadık kalan eski bir senatör olan Johnson, devletlerin haklarının sağlam bir destekçisiydi ve federal hükümetin devlet düzeyindeki oylama gereksinimleri gibi konularda söz sahibi olmadığına inanıyordu.

Mayıs 1865 yılında başlattığı yeni politikalar altında, eski Konfederasyon devletlerinin, ABD birliğine sadakatle yaklaşmaları şartıyla savaştan kalma borçlarının kapatılacağı sözünü verdi.

Bu sınırlamaların ötesinde, devletlere ve onların egemen sınıfına ki geleneksel olarak beyaz yetiştiricilerin egemen olduğu kesimdi bu, kendi hükümetlerini yeniden kurma konusunda nispeten serbestlik verdi.

Siyahi Yasaların Geçişi

Eski köleler, İmar’ın ilk yıllarında bağımsızlıklarını savunmak ve ekonomik özerklik kazanmak için mücadele etseler bile, beyaz toprak sahipleri iş gücünü kölelik benzeri bir sistemle kontrol etmek için harekete geçtiler.

Bu amaçla, 1865’in sonlarında, Mississippi ve Güney Carolina, ilk siyahi yasaları çıkardı.

Mississippi yasasına göre siyahi istihdamlarda yıllık sözleşme şartı getirilmekteydi. Siyahi çalışanlar sözleşmenin bitiminden önce ayrılırlarsa, daha önceki ücretleri kaybetmek zorunda kalacak ve tutuklanacaktı.

Güney Carolina’daki yasa, yıllık 10 ila 100 dolar arasında bir vergi ödemedikçe siyahların çiftçi veya hizmetçi dışında herhangi bir mesleğe sahip olmasını yasakladı. Bu hüküm, özellikle Charleston’da yaşayan eski siyahları ve eski köle zanaatkârlarını zorladı.

Her iki eyalette de siyahlara, bazı durumlarda zorla ekim işleri de dahil olmak üzere ağır cezalar verildi.

Siyah Özgürlük Sınırları

Johnson’un Yeniden Yapılanma politikaları uyarınca, neredeyse tüm güney eyaletleri 1865 ve 1866’da kendi kara kanunlarını yürürlüğe koyacaklardı. Yasalar, Afrikalı Amerikalılara belirli mülkler alma, mülk satın alma ve sahip olma, evlenme, sözleşme yapma ve mahkemede tanıklık etme özgürlüğü (sadece kendi ırklarından insanları içeren durumlarda) – birincil amacı siyahların emeğini ve faaliyetlerini kısıtlamaktaydı.

Bazı eyaletler, siyahların sahip olabileceği mülk türünü kısıtlarken, neredeyse tüm eski Konfederasyon devletleri baskıcı ve sömürücü iş sözleşmesi yasalarının yanı sıra zaten bir siyah işçiye daha yüksek ücret teklif eden herkesi cezalandırmak için tasarlanmış yasalardı.

İş sözleşmelerini bozan siyahlar tutuklanmaya, dövülmeye ve zorla çalıştırılmaya tabi tutuldu ve çıraklık yasaları birçok küçük çocuğu (yetimler ya da ebeveynleri tarafından desteklenemediği düşünülen) beyaz ekiciler için ücretsiz emeğe zorladı.

Siyahların etkili bir şekilde sesinin olmadığı bir siyasal sistemden geçen siyahi yasalar, güneyde tamamen beyaz polis ve devlet milis kuvvetleri tarafından –sadece İç Savaş Konfederasyon gazileri- tarafından uygulandı.

Siyahi Yasaların Etkisi

Yasaların kısıtlayıcı doğası ve bunların uygulanmasına karşı geniş çapta siyah direniş, yasaların serbest emek ideolojisinin temel ilkelerini ihlal ettiğini savunan Kuzey’deki birçok kişinin protestosuna neden oldu.

Sivil Haklar Yasası (Johnson’un vetosu üzerinden) geçtikten sonra, Kongrede Cumhuriyetçiler etkili bir şekilde İmar kontrolünü ele geçirdi. 1867 Yeniden Yapılanma Yasası, güney eyaletlerini, anayasanın eski kölelere “eşit korunma” sağlayan 14. değişikliğini onaylamasını ve Birliğe yeniden katılmadan önce evrensel oy kullanmalarını gerektirdiğini bildirdi.

1870 yılında kabul edilen 15. değişiklik ile bir vatandaşın oylama hakkı engellenemez “ırk, renk, veya önceki kölelik durumu nedeniyle” hükmü güvence altına aldı. Radikal Yeniden Yapılanma döneminde (1867-1877), siyahiler güney eyalet hükümetlerine ve hatta ABD Kongresi’ne seçildi.

Bununla birlikte, siyah yasaların geçişiyle belirtildiği gibi beyaz güneyliler, savaş sonrası yıllarda üstünlüklerini ve ekim tarımının hayatta kalmasını sağlamak için kararlı bir bağlılık gösterdiler. Yeniden yapılanma politikalarına destek 1870’lerin başından sonra azaldı ve Ku Klux Klan gibi beyaz üstüncül örgütlerin şiddetiyle zayıfladı.

1877’de son federal askerler güneyi terk ettiğinde ve yeniden yapılanma sona erdiğinde, siyahlar ekonomik ve sosyal statülerinde çok az iyileşme gördüler ve bölgedeki beyaz üstünlükçü güçlerin çabaları yaptıkları siyasi kazanımları geri aldı. 

Ayrımcılık Amerika’da Jim Crow yasalarının yükselmesiyle devam edecek, ancak İnsan Hakları Hareketi’nin gelmesine ilham verecekti.