OCKHAM’IN USTURASI
(OCCAM’S RAZOR)
Ockham William (1285-1347 / 49)
Occam’ın usturası, Ockham’ın usturası, ekonomi yasası veya cimrilik yasası olarak da bilinen bu felsefe; tüm gerçekleri açıklayan iki açıklamadan daha basit olanın doğru olma ihtimalinin daha yüksek olduğu ilkesidir. Din, fizik ve tıp dahil olmak üzere çok çeşitli disiplinlere uygulanır.
Skolastik bir filozof olan Ockham William (1285-1347 / 49) tarafından pluralitas non est ponenda sine necessitate, “varlıkları gereksiz hale getirmemeli” sözüyle hayat bulan bu ilkei sadeliğe öncelik verir ve iki rakip teoride, bir varlığın daha basit açıklaması tercih eder. İlke aynı zamanda “Varlıklar zorunluluğun ötesinde çoğaltılamaz” şeklinde de ifade edilir.
William of Ockham’ın el yazması çizimi
En basit ilkeyi açıklama fikrinin temelleri Aristoteles’e kadar dayansa da Ockham’dan önce, Fransız bir papaz ve filozof olan Saint-Pourcain’lı Durandus ve John Duns Scotus tarafından soyutlama olduğunu açıklamak için kullanıldı. Bununla birlikte Ockham, ilkeden o kadar sık bahsetti ve onu o kadar keskin kullandı ki, ona ithafen “Occam’ın usturası” olarak tanımlandı.
Ockham, bu düşünüşü nesnelerin temelinden farklı olmadığını düşündüğü ilişkilerden vazgeçmek için kullanarak sadece düzenli bir ardıllık olarak görme eğiliminde olduğu etkin nedensellikle hareket sadece farklı bir yerde bir şeyin yeniden ortaya çıkmasının, her bir duyu tarzı için farklı psikolojik güçlerle ve Yaradan’ın zihninde, sadece yaratıkların kendileri olan fikirlerin mevcudiyetiyle olduğuna inandı.
John Duns Scotus’un Commentaria oxoniensia ad IV libros magistri Sententiarus adlı kitabından bir sayfanın bir kısmı, şu kelimeleri gösterir: ” Pluralitas non est ponenda sine required “, yani ” Çoğulluk , zorunlu olmaksızın ortaya konulamaz”
Occam’ın usturası birçok bilimsel disiplinde kullanılmaktadır. Örneğin, Evrimsel biyolojide, maksimum cimrilik yöntemi, tüm dallar boyunca en az filogenetik değişikliği gerektiren evrimsel bir ağaç inşa etmeye çalışan Occam’ın usturasının mantığına dayanır.
Bununla birlikte, bu yönteme güvenmek tartışmalıdır. İlkeyi eleştirenler, doğruluktan çok sadeliğe öncelik verdiğini ve “basitlik” kesinlikle tanımlanamayacağından, kesin bir karşılaştırma temeli olarak hizmet edemeyeceğini savunurlar. Göreli “basitliğin” zamansal ve kültürel bağlama bağlı olduğu, birbiriyle yarışan yaratılışçılık ve evrim teorilerini örnek olarak gösterirler.
