NARSİST ÇOŞKU |
Narsisist coşku ya da narsisistik coenaestetik genişleme, Macar psikanalist Béla Grunberger tarafından ‘anne ile narsisistik birlik içinde ilk benliğin narsisistik durumunu’ vurgulamak için kullanılan terimlerdi. [1]
Narsisist coşku, aşık olma, zafer kazanma ve kendini anlama durumları da dahil olmak üzere çeşitli koşulları tanımlamak için daha yaygın olarak kullanılmıştır.
GRUNBERGER’İN TANIMI |
Bu terim, ona göre fetüsün yaşamını karakterize eden doğum öncesi bir megalomanyak durumu kesinlik durumunu tanımlamak için icat edildi. İhtiyaçlardan veya arzulardan yoksun, mükemmel bir homeostaza karşılık gelen mutluluk Buradaki ideal, nesneden ve dış dünyadan mutlak geri çekilme içinde yaşanan mutluluktur. Narsist coşku, aynı zamanda bu eşsiz ve ayrıcalıklı sevinç durumunun anısıdır; bu hafızayla bağlantılı bir bütünlük ve her şeye gücü yetme rahatlığı duygusu ve bu durumu deneyimlemekten gurur duymak, onun (hayali) birliğiyle gurur duyar. Narsisist coşku, olumsuz versiyonunda, görkemli bir izolasyon hali olarak ve pozitif versiyonunda, ayna-görüntü ilişkisi için diğeri ile umutsuz bir kaynaşma arayışı olarak oynanan bir nesne ilişkisinin karakteristiğidir. Yitik cennete ve bu fikre bağlı olan her şeye geri dönüşü içerir: füzyon, öz-sevgi, megalomani, her şeye gücü yetme, ölümsüzlük ve zarar görmezlik. Doğumdan sonra bebek daha önce olduğu gibi protonarsistik varoluştan zevk almaya devam eder ve bu, etrafındaki insanların, özellikle de annenin tüm ihtiyaç ve isteklerini karşılamasıyla pekiştirilir. Bununla birlikte, kaçınılmaz hayal kırıklıkları oluşmaya başladıkça, bu yanılsama hali kısa sürede tehlikeye atılır. Uyum ve her şeye kadir olma kavramlarına dayanan bu sevinç ve megalomani halinin izleri, yine de yaşam boyunca aktif kalacak bir psişik enerji kaynağı sağlar. Çocuk ve daha sonra yetişkin, özellikle müzik, tutkulu aşk veya mistik coşku yoluyla, bu narsisist varoluş tarzını korumaya ve geri dönmeye çalışacaktır. Belki de, Narcissus’u büyüleyen şey, kendi yansımasının ötesinde, amniyotik suyun görüntüsü ve uzattığı derin, gerici mutluluk vaadiydi.
OKYANUS KÖKENLERİ |
Freud, okyanus hissi terimini ‘ego hissinin erken bir aşamasını … sınırsız narsisizmin restorasyonu gibi bir şeyi arayabilecek okyanus duygusunu’ tanımlamak için kullanmıştı . [2]
Grunberger ve André Green daha sonra ‘narsisizmi doğum öncesi sevinç durumlarına kadar izleyerek onu biyolojik ve dürtüye dayalı hale getirdiler’. [3] ‘Ona göre fetüsün yaşamını karakterize eden doğum öncesi güzellik durumu’ üzerine inşa edilen Grunberger, bu nedenle, ‘narsisist coşkunun aynı zamanda bu eşsiz ve ayrıcalıklı sevinç halinin anısı olduğunu; bu hafızaya bağlı bir bütünlük ve her şeye gücü yetme rahatlığı duygusu ve bu durumu deneyimlemekten gurur duyuyor, onun (yanıltıcı) birliğiyle gurur duyuyor ‘.
EGO İDEALİ |
Freud da ‘vakalarında nasıl araştırdı mani ego ve ego ideal bir zafer ve kendini tatmin havasında … birlikte kaynaşmış ‘.[4] Grunberger, bu tür durumların ilk narsisist coşkusuna geri döndüğünü ve “uyum ve her şeye kadirlik kavramlarına dayanan bu sevinç ve megalomani durumunun izlerini” çizdiğini düşünüyordu.
Janine Chasseguet-Smirgel, çalışmasının üzerine inşa ederek, ‘gerçekten de narsisist coşkudur, ego ile idealin buluşması, süperego’yu çözer’ diyor. [5] Genel olarak, ‘zafer duygusunun … beraberinde “okyanusa özgü” duyguları da getirdiğini, çünkü her şeye kadir olanla yeniden birleşmeyi temsil ettiğini düşünebiliriz. [6]
YÜRÜMEYE BAŞLAYAN ÇOCUK |
Erken gelişimin biraz daha sonraki bir aşamasıyla ilgili olarak, Margaret Mahler ‘yürümeyi öğrenmede küçük yürümeye başlayan çocuğun her şeye gücü yeten neşesini (heyecan) ve narsisist coşkusunu (neşe) uygulayan [7] – ‘dik hareketin son derece neşe verici, gerçekten dramatik etkisi had ‘- bununla birlikte,’ tam da çocuğun tümgüçlülük yanılsamasının zirvesinde olduğu noktada … narsisizminin deflasyona karşı özellikle savunmasız olduğunu’ belirtiyor. [8]
Yeni yürümeye başlayan çocuğun yeni başarısının ardından, “şafaktan gün batımına kadar kendinden geçmiş, sarhoş bir dansla dolaşıyor … çok zeki olduğu için kendine oldukça aşık”. [9]
KENDİNİ ANLAMA |
Narsisist coşku daha sonra terapötik bir bağlam içinde yeniden harekete geçirilebilir. Edmund Bergler, “kendini anlamaktan kaynaklanan narsisist coşku” hakkında yazdı; [10] ise Herbert Rosenfeld o klinik durumda ‘narsistik her şeye kadir nesne ilişkileri’ … ‘tekrar ortaya çıkmasını dediği tanımladı. [11]
Lacan biraz benzer şekilde, “şu anki uygulamada analizin sonlandırılmasının endeksi olan megaloman zulmünden” söz etti. [12]
AŞK |
Daha sonraki yaşamında yetişkin, ‘bu narsisist varoluş tarzına, özellikle müzik, tutkulu aşk ya da mistik coşku yoluyla’ geri dönmeye çalışabilir. Bazıları için, “aşkın amacı … paylaşılan bir narsisist coşku atmosferinde eşit değişimdir”. [13]
Diğerleri, nihayetinde bu ‘saf narsisist bir yüceltme arayışı , nesnenin hayali tefekkürle sağlanan mutluluk arayışı ‘ olarak değerlendirebilirler; [14] ve yine de “sevginin büyüsünün … ötekinin yüceltilmesi … bu nefessizliğin, diğeriyle birlikte en yanlış talepleri, narsisist tatmin duygusunu yaratan” gücünü kabul ediyor. [15]
KAYNAKLAR
|
