HİNT RESİM SANATI

Hindistan’ın eski Hindu ve Budist literatüründe birçok saraydan ve resimlerle süslenmiş diğer binalardan söz edilir ^[2] ancak Ajanta Mağaraları resimleri hayatta kalanların en önemlisidir. El yazmalarında daha küçük ölçekli resimler muhtemelen bu dönemde de uygulanmakla beraber en eski kalıntılar ortaçağ döneminden kalmadır. ^[1] Pers minyatürünün eski Hint gelenekleriyle kaynaşmasını temsil eden Babür resmiyle yeni bir tarz ortaya çıktı ve 17. yüzyıldan itibaren tarzı, her biri yerel bir üslup geliştiren tüm dinlerin Hint prens yönetimlerine yayıldı. Şirket resimleri 19. yüzyıldan itibaren Batı çizgisinde sanat okulları tanıtan İngiliz rajı altında İngiliz müşteriler için yapıldı. Bu, giderek Hint köklerine geri dönen modern Hint resmine yol açtı.

Bez üzerinde resimler genellikle sık olarak, halk sanatı gibi epik şiir okumaları, seyahat örneği olarak kullanılan, Rajasthan ve Chitrakathi gibi yerlerde ve hac hatırası olarak satın aldı. Hayatta kalanların çok azı yaklaşık 200 yıldan daha eskidir, ancak geleneklerin çok daha eski olduğu açıktır. Bazı bölgesel gelenekler hala eser üretmeye devam etmektedir. ^[4]

ANA TÜRLERE GENEL BAKIŞ  

Genellikle el yazmalarını gösteren minyatür resmin çok uzun bir geçmişi olduğu açıktır.^[5] Çoğu Batı Hindistan’dan olmak üzere yaklaşık 12. yüzyıldan Jain minyatürleri ve doğudaki Pala İmparatorluğu’ndan biraz daha eski Budist minyatürleri en eskisi hayatta kalmıştır. ^[6] Benzer Hindu çizimleri batıda yaklaşık 15. yüzyıldan ve Doğu Hindistan’da 16. yüzyıldan beri varlığını sürdürmektedir. ^[7] Ekber Şah yönetimindeki Babür minyatürü bazen Hindu destanlarının ve diğer konuların Farsçaya çevirilerini de resimlemektedir. ^[8]

Babürlü yönetimini resminin büyük dönemi, Humayun’un sanatçılarının 1555’teki sürgünden dönmesi ve yanlarında İranlı sanatçıları da getirmesiyle başlar. Dini nedenlerle resim yapmayı oldukça onaylamayan ve büyük imparatorluk atölyesi, 1670 yılına kadar dağıtan Aurangzeb dönemiyle sona ermiştir. Sanatçılar hem Müslüman hem de Hindu olmak üzere daha küçük kraliyet yönetimlerine dağıldılar ve “post-Babür” üslubu birçok yerel değişkenlik gösterdi. ^[9] Bunlar arasında Bundi, Kishangarh, Jaipur, Marwar ve Mewar gibi farklı Rajasthani resim okulları vardı. Ragamala resimleri, 18. yüzyılın ortalarından itibaren İngiliz müşteriler için üretilen daha sonraki Şirket resmi gibi eserlerde bu okula aittir.

Modern Hint sanatı, 1930’larda Bengal Sanat Okulu’nun yükselişini ve ardından Avrupa ve Hint tarzlarında birçok deney biçimini gördü. Hindistan’ın bağımsızlığının ardından Jamini Roy, MF Husain, Francis Newton Souza ve Vasudeo S. Gaitonde gibi önemli sanatçılar tarafından birçok yeni sanat türü geliştirildi. Ekonominin gelişmesiyle birlikte sanatın biçimleri ve üslupları da birçok değişikliğe uğradı. 1990’larda, Hindistan ekonomisi liberalleştirildi ve dünya ekonomisine entegre edildi, bu da kültürel bilginin içeride ve dışarıda serbest akışına yol açtı. Sanatçılar arasında Subodh Gupta, Atul Dodiya, Devajyoti Ray, Bose Krishnamachari ve çalışmaları uluslararası pazarlarda müzayedeye giden Jitish Kallat ile kendini gösterdi. Bharti Dayal, geleneksel Mithila resmini en çağdaş şekilde ele almayı seçti ve kendi hayal gücünün alıştırmalarıyla kendi stilini yarattığı eserler yenilikçi ve sıradışıydı.

HİNT RESMİNİN TARİHİ

TARİH ÖNCESİ KAYA SANATI

Tarih öncesi resimler genellikle kayalar üzerine yapılmıştır ve bu kaya gravürleri petroglif olarak adlandırılmıştır. Bu resimler genellikle bizon, bira ve kaplanlar gibi hayvanları tasvir etmektedir. ^[10] En eski Hint resimleri, Bhimbetka mağara resimleri gibi yaklaşık 30.000 yıllık mağaralardaki kaya sanatıdır. ^[11]

DUVAR RESİMLERİ

Bu döneme ait duvar resimleri çoğunlukla Budist, Jain ve Hindu dinlerinin dini temalarını tasvir ediyor. Jogimara Mağarası’ndaki antik tiyatro odası ve MS 7. yüzyıldan kalma olası kraliyet av köşkü ve Ravan Chhaya kaya sığınağı gibi sıradan binaları süslemek için resimlerin yapıldığı yerler de bulunmaktadır.

Sahneye hakim olan büyük ölçekli duvar resmi, 11. ve 12. yüzyıllarda minyatür resimlerin ortaya çıkışına tanık oldu. Bu yeni stil, ilk olarak palmiye yaprağı el yazmalarına kazınmış illüstrasyonlar şeklinde ortaya çıkardı. Bu el yazmalarının içeriği Budizm ve Jainizm ile ilgili literatürü içeriyordu. Doğu Hindistan’da, Budist dininin başlıca sanatsal ve entelektüel faaliyet merkezleri, Pala krallığında (Bengal ve Bihar) bulunan Nalanda, Odantapuri, Vikramshila ve Somarpura idi.

BABÜRLÜLERDEN ÖNCE Kİ MİNYATÜRLER 

Taşınabilir Hint resimlerinin ilk kalıntıları, metinlerden (büyük çoğunluk) veya kutular gibi boyanmış nesnelerden elde edilen minyatürlerdi.  ^{[12 ]} Sir Aurel Stein tarafından elde edilen bu döneme ait resimlerden bazıları Hindu tanrılarını gösteriyor (çoğu Budisttir). ^[1]

Doğu Hindistan  

Doğu Hindistan’da minyatür resim 10. yüzyıldan günümüze kadar gelmiştir. Budist tanrılarını ve Buda’nın hayatından sahneleri tasvir eden bu minyatürler, palmiye yaprağı el yazmalarının yapraklarına ve bunların ahşap kapaklarına boyanmıştır. En yaygın Budist yazmalar metinleri içeren, resimli Astasahasrika Prajnaparamita, ^[13] Pancharaksa, Karandavyuha ve Kalachakra Tantra’dır. Günümüze ulaşan en eski minyatürler, Astasahasrika Prajnaparamita’nın, şu anda Kalküta Asiatic Society’nin mülkiyetinde olan Mahipala’nın altıncı kraliyet yılına (MS 993) tarihlenen bir el yazmasıdır. Bu tarz, 12. yüzyılın sonlarında Hindistan’dan kayboldu.

Doğu Hint resimlerinde etkisi çeşitli Budist tapınakları görülebilir. Myanmar özellikle Abeyadana tapınağı Hint kökleri vardır ve Gubyaukgyi Tapınağından esinlenilmiştir.^[14] Doğu Hint resimlerinin etkileri Tibet Thangka resimlerinde de açıkça görülebilir. ^[15]

Batı Hindistan  

Batı Hindistan’dan, özellikle Gujarat’tan gelen resimli el yazmaları 11. yüzyılda başlar. Bununla beraber çoğunlukla 13. yüzyıldan kalmadır. Başlangıçta hayatta kalan örneklerin tümü Jain’dir. 15. yüzyıla gelindiğinde, altın kullanımı ile giderek daha cömert hale geliyorlardı. ^[16]

En sık gösterilen el yazması metni Tirthankaras’ın, özellikle Parshvanatha ve Mahavira’nın biyografilerini içeren Kalpa Sūtra’dır. Çizimler, metinde “ince çizim” ve “parlak, hatta mücevher benzeri renkte” yer alan kareye benzer panellerdir. Figürler her zaman kendine özgü “uzun sivri burunları ve çıkıntılı gözlerle” dörtte üçlük bir görünümde görülür. Yüzün daha uzak tarafının çıkıntı yaptığı, böylece her iki gözün de görüldüğü bir kongre vardır. ^[17]

SHANDANGA   

Eski metinler, resmin altı önemli yönünü tanımladı. Bu altı ayak şu şekildedir. ^[18]

1. Rupabheda Görünümlerin bilgisi.
2. Pramanam Doğru algılama, ölçü ve yapı.
3. Bhava Formlar üzerindeki duyguların eylemi.
4. Lavanya Yojanam Zarafet infüzyonu, sanatsal temsil.
5. Sadrisyam Benzeri .
6. Varnikabhanga Fırça ve renkleri kullanmanın sanatsal tarzı. (Tagore.)

Budistler tarafından resimdeki sonraki gelişme, bu Altı ayağın Hintli sanatçılar tarafından uygulamaya konulduğunu ve sanatlarının temelini oluşturan temel ilkeler olduğunu gösterir.

ERKEN MODERN DÖNEM  (MS 1526-1857)

Babür Resmi

Babür resmi, 16. ve 19. yüzyıllar arasında Babür İmparatorluğu döneminde ortaya çıkan, gelişen ve şekillenen, genellikle kitaptaki resimlerle sınırlı ve minyatürlerle yapılan bir Hint resim üslubudur. ^[19] Babür tarzı büyük ölçüde Fars minyatürlerinden etkilenmiş ve sırayla Rajput, Pahari ve Deccan resim stilleri dahil olmak üzere çeşitli Hint stillerini etkilemiştir.

Babür resimleri, Hint, İran ve İslam stillerinin eşsiz bir karışımıydı. Babür kralları, avcı ve fatih olarak yaptıklarının görsel kayıtlarını istedikleri için, sanatçıları onlara askeri seferlerde veya devlet görevlerinde eşlik ediyor veya cesaretlerini hayvan avcıları olarak kaydetti veya onları büyük hanedan evlilik törenlerinde tasvir etti. ^[20]

Bu minyatür resim okulunun ilk prodüksiyonlarından biri, saray tarihçisi Badayuni’ye göre 1567’de başlayıp 1582’de tamamlanan Hamzanama serisidir. Peygamberimizin amcası Hz. Hamza’nın hayatının anlatıldığı ve Mir Sayyid Ali tarafından hazırlanan Hamzanama hikâyeleri resimlendirilmiştir. Hamzanama’nın resimleri 20 x 27 büyüklüğünde olup kumaş üzerine boyanmıştır. Stil olarak Safevi tarzındadır. Parlak kırmızı, mavi ve yeşil renkler hakimdir ve pembe, aşınmış kayalar ve bitki örtüsü, düzlemler ve çiçek açan erik ve şeftali ağaçları İran’ı anımsatmakla beraber Hint tonları daha sonraki çalışmalarda Hintli sanatçılar işe alındığında ortaya çıkmıştır.

Ondan sonra Cihangir, sanatçıları portreler ve durbar sahneleri boyamaya teşvik etti. ^[22] [21] En yetenekli portre ressamları Üstad Mansur, Abul Hasan ve Bishandas’tı .

Şah Cihan (1627–1658) resmin himayesine devam etti.^[22] Dönemin ünlü sanatçılarından bazıları Mohammad Faqirullah Khan, Mir Hashim, Muhammad Nadir, Bichitr, Chitarman, Anupchhatar, Manohar ve Honhar’dır. ^[23] [21]

Aurangzeb, muhtemelen İslami muhafazakârlığından dolayı güzel sanatlardan hoşlanmıyordu. ^[22] Sanatçıların patronaj eksikliğinden dolayı Deccan ve Hindu Rajputana mahkemelerine göç etti ve bu merkezlerdeki stilleri büyük ölçüde etkiledi.

Deccan Resmi  

Deccan resmi, Orta Hindistan’ın Deccan bölgesinde, 1520’de Bahmani Sultanlığı’nın dağılmasından ortaya çıkan Deccan sultanlarının çeşitli Müslüman başkentlerinde üretildi.  Bunlar Bijapur, Golkonda, Ahmednagar, Bidar ve Berar’dı. Ana dönem, 16. yüzyılın sonları ile 17. yüzyılın ortaları ^[25] [26] arasındaydı ve 18. yüzyılın ortalarında yeniden canlanma gibi bir şey vardı ve daha sonra Haydarabad’a odaklandı.

Aynı zamanda kuzeye doğru gelişen erken Babür resmiyle karşılaştırıldığında ^[27] Deccan resmi, “renklerinin parlaklığı, kompozisyonlarının karmaşıklığı ve sanatı ve çökmekte olan lüksün genel havası” açısından aşıyordu. ^[28] Diğer farklılıklar arasında, çoğunlukla Babür stilindeki profilden ziyade, çok ustaca modellenmiş olmayan yüzleri üç çeyrek görünümde boyamak ve “küçük kafalı uzun kadınlar” saris takmak sayılabilirdi. Babür muadillerinin kesin benzerliklerinden yoksun olsalar da birçok kraliyet portreleri vardı. Binalar “tamamen düz ekran benzeri paneller” olarak tasvir edilmiştir. ^[29]

Ragamala resimleri, çeşitli raga müzik formlarını (ruh hallerini çağrıştırarak) gösteren setler, Deccan’ın bir yeniliği gibi görünüyordu. Edebi eserler için olağan portreler ve illüstrasyonların yanı sıra, bazen Tuzuk-i-Asafiya gibi resimli kronikler de vardır. Bir Deccan uzmanlığı (bazen fildişi gibi başka ortamlarda da bulunur ) ^[30] “karma hayvan”, diğer hayvanların birçok küçük resminden oluşan büyük bir hayvandır.

Rajput Resmi  

Rajputana Hindu kraliyet mahkemelerinde 16. yüzyılın sonlarından itibaren birkaç farklı Rajput resim stili geliştirildi. ^[31] [32] Her Rajput krallığı, belirli ortak özelliklerle farklı bir üslup geliştirdi. Rajput resimleri, bir dizi temayı, Ramayana ve Mahabharata gibi destan olaylarını, Krishna’nın hayatını, güzel manzaraları ve insanları tasvir eder. Pek çok minyatür bireysel albüm parçalarıdır, ancak resimli kitaplar da vardır ve aynı zamanda sarayların, kalelerin ve havelilerin duvarlarında bazı duvar resimleri de vardır. Bu, özellikle bu yüzden de Shekhawati bölge, marwari Çoğunlukla büyük şehirlerde faaliyet gösteren işadamları, kendi bölgelerinde muhafaza ettikleri evlerin dış cephelerini parlak bir şekilde boyamak için yarıştılar.

Rajput boyama dört ana gruptan oluşur:

1. Mewar içeren okul CHAVAND , Nathdwara, Devgarh, Udaipur ve Sawar resminin stilleri
2. Marwar içeren okul Kishangarh, boyama Bikaner tarzını gelen Bikaner, Jodhpur, Nagaur, Pali ve Ghānerao stilleri
3. Hadoti ile okul Kota , Bundi ve Jhalawar stilleri ve
4. Dhundar Amber Okulu , Jaipur , Shekhawati resim ve Uniara resim stilleri.

Pahari resmi , Rajput stilinin en kuzeydeki uzantısıdır, ancak genellikle ayrı olarak ele alınır.

Pahari boyama 

Pahari tarzı geliştirmiş ve uzanan ve 19. yüzyıllar 17. sırasında gelişti Jammu için Almora ve Garhwal alt içinde, Himalaya Hindistan aracılığıyla, Himachal Pradesh’te gelişti. ^[33] Pahari resimleri iki gruba ayrılabilir ve Jammu veya Dogra okulu; Basholi ve Kangra okuluydu. ^[34] Her biri, Jammu ve Keşmir’deki Basohli’den kaynaklanan cesur yoğun Basohli Resminden, narin ve lirik Kangra resimlerine kadar, tür içinde keskin varyasyonlar yarattı., diğer resim okulları gelişmeden önce stille eşanlamlı hale geldi. ^[33] [32]

Malwa ve Jaunpur  

El yazması illüstrasyonunda yeni bir eğilim, Nasir Şah döneminde (1500-1510) Mandu’da boyanmış Nimatnama’nın bir el yazması tarafından belirlendi. Bu, Mandu el yazmalarına hâkim olsa da, yerli ve himaye edilen Farsça tarzının bir sentezini temsil ediyordu. Lodi Khuladar olarak bilinen ve Delhi’den Jaunpur’a kadar uzanan Kuzey Hindistan’ın Sultanlığı hakimiyetinde gelişen başka bir resim stili daha vardı.  

Mysore Resmi

Mysore resmi, Karnataka’daki Mysore kasabasında ortaya çıkan önemli bir klasik Güney Hint resmidir. Bu resimler zarafetleri, yumuşak renkleri ve detaylara gösterdikleri özenle bilinir. Bu resimlerin çoğunun teması Hindu Tanrıları ve Tanrıçaları ve Hindu mitolojisinden sahnelerdir. Modern zamanlarda, bu resimler Güney Hindistan’daki bayram günlerinde çok aranan bir hatıra haline geldi.

Bir Mysore resmi yapma süreci birçok aşamayı içerir. İlk aşama, tabanda görüntünün ön taslağının yapılmasını içerir. Taban, ahşap bir tabana yapıştırılmış kartuş kağıdından oluşur. Çinko oksit ve arap zamkından yapılan “gesso macunu” adı verilen bir macun yapılır. İnce bir fırça yardımı ile taht veya kemerin tüm takıları ve kısımları biraz kabartmalı, hafifçe yükseltilmiş bir oyma efekti vermek için boyanır. Bunun kurumasına izin verilir. Bu ince altın varak üzerine yapıştırılır. Çizimin geri kalanı daha sonra sulu boya kullanılarak boyanır. Yalnızca sessiz renkler kullanıldı.

Tanjore boyama 

Tanjore resmi, Tamil Nadu’daki Tanjore kasabasına özgü klasik Güney Hint resminin önemli bir biçimidir. Sanat formu, sanatı ve edebiyatı teşvik eden Chola hükümdarlarının hakim olduğu bir dönem olan 9. yüzyılın başlarına kadar uzanmıştır. Bu resimler zarafetleri, zengin renkleri ve detaylara gösterdikleri özenle bilinir. Bu resimlerin çoğunun teması Hindu Tanrıları ve Tanrıçaları ve Hindu mitolojisinden sahnelerdir. Modern zamanlarda, bu resimler Güney Hindistan’daki bayram günlerinde çok aranan bir hatıra haline geldi.

Bir Tanjore resmi yapma süreci birçok aşamayı içerir. İlk aşama, tabanda görüntünün ön taslağının yapılmasını içerir. Taban, ahşap bir tabanın üzerine yapıştırılan bir kumaştan oluşur. Daha sonra tebeşir tozu veya çinko oksit suda çözünür yapıştırıcı ile karıştırılır ve tabana uygulanır. Tabanı daha pürüzsüz hale getirmek için bazen hafif bir aşındırıcı kullanılır. Çizim yapıldıktan sonra resimdeki takı ve giysilerin süslemesi yarı değerli taşlarla yapılır. Takıları süslemek için danteller veya iplikler de kullanılır. Bunun üzerine altın folyolar yapıştırılır. Son olarak resimlerdeki figürlere renk katmak için boyalar kullanılır.

Pattachitra  

Pattachitra, Hindistan’ın doğu bölgesindeki Odisha ve Batı Bengal’in Klasik resmine atıfta bulunur. Sanskritçe’deki ‘Patta’, ‘Vastra’ veya ‘giysiler’ ve ‘chitra’ resimler anlamına gelir.

Bengal Patachitra, Batı Bengal’in resmine atıfta bulunuyor . Batı Bengal’in geleneksel ve mitolojik mirasıdır. Bengal Patachitra gibi bazı farklı yönleri ayrılmıştır Durga Pat, Chalchitra, Tribal Patachitra, Medinipur Patachitra, Kalighat Patachitra vb ^[35] Bengal Patachitra konusunu çoğunlukla mitolojik, dini hikayeler, halk irfan ve sosyal olgulardan oluşuyordu. Bengal Patachitra’nın son geleneği olan Kalighat Patachitra, Jamini Roy tarafından geliştirilmiştir. Bengal Patachitra ait sanatçıya Patua denir . ^[36]

Orisha Pattachitra geleneği, Lord Jagannath’a yapılan ibadetle yakından bağlantılıdır. MS 6. yüzyıla ait Khandagiri ve Udayagiri mağaraları ve Sitabhinji duvar resimleri üzerindeki resimlerin parça parça kanıtlarının yanı sıra, Odisha’nın en eski yerli resimleri Chitrakars tarafından yapılan Pattachitra’dır (ressamlara Chitrakars denir). ^[37] Oriya resim merkezleri teması Vaishnava mezhebini çevreliyor. Pattachitra kültürünün başlangıcından beri, Lord Krishna’nın enkarnasyonu olan Lord Jagannath, ana ilham kaynağıydı. Patta Chitra’nın konusu çoğunlukla mitolojik, dini hikayeler ve halk hikâyesidir. Temalar esas olarak Lord Jagannath ve Radha üzerindedir. Krishna, farklı “Vesas” Jagannath, Balabhadra ve Subhadra, tapınak faaliyetleri, on enkarnasyonlar ait Vishnu ‘üzerinde üslenmesi Gita Govinda’nın ait’ Jayadev Kama Kujara Naba Gunjara, Ramayana, Mahabharata gibi Tanrı ve tanrıçaların ayrı ayrı resimleri de boyanmaktadır.

Ressamlar, fabrika yapımı afiş renklerine gitmeden bitkisel ve mineral renkleri kullanırlar. Kendi renklerini kendileri hazırlarlar. Kabuktan beyaz renk yapılır-Çok tehlikeli bir işlemde toz haline getirme, kaynatma ve süzme yoluyla kabukları Çok sabır gerektirir. Ancak bu süreç için parlak ve premanence tonuverir. Kırmızı için mineral bir renk olan ‘hingula’ kullanılır. Sarının taş malzemelerinin kralı ‘Haritala’, mavi için çivit rengi ‘Ramaraja’ kullanılıyordu. Saf lamba-siyahveya hindistancevizi kabuklarının yakılmasından hazırlanan siyah kullanılırdı. Bu ‘Chitrakaralar’ tarafından kullanılan fırçalar da yerli olup evcil hayvanların kıllarından yapılmıştır. Bambu çubuğun ucuna bağlı bir demet saç fırçayı oluşturur. Bu ressamların bu kadar hassas çizgiler ortaya çıkardığı ve bu ham fırçaların yardımıyla nasıl bitirdiği gerçekten merak konusudur. Oriya resminin bu eski geleneği Puri, Raghurajpur, Paralakhemundi, Chikiti ve Sonepur’da Chitrakaras’ın (geleneksel ressamlar) yetenekli ellerinde günümüze kadar devam etmektedir.

Diğer bölgesel stiller 

Madhubani resmi , Bihar eyaletinin Mithila bölgesinde uygulanan bir resim tarzıdır. ^[38] Temalar, kraliyet sarayından sahneler ve düğün gibi sosyal olayların yanı sıra Hindu Tanrıları ve mitolojisi etrafında dönmektedir. Genellikle boşluk bırakılmaz; boşluklar çiçeklerin, hayvanların, kuşların ve hatta geometrik desenlerin resimleriyle doldurulur. Bu resimlerde sanatçılar, resimleri çizmek için kullanılan rengi yapmak için yaprakları, bitkileri ve çiçekleri kullanır.

İNGİLİZ SÖMÜRGE DÖNEMİ (MS 1757-1947 CE)  

Şirket tarzı 

Hindistan18. yüzyılda başlayan, Avrupalıların çok sayıda göçüne evsahipliği yaptı. Firma tarzı Avrupa müşterilerin çalışmış birçoğu Hint ve Avrupa sanatçılar tarafından Hindistan’da yapılan resimlerinde, bir melez Hint-Avrupa tarzı için bir terimdir. İngiliz Doğu Hindistan Şirketi, 18. ve 19. yüzyıllarda ya da diğer yabancı Şirketleri. ^[39] [21] Tarz, Rajput ve Babür resminin geleneksel unsurlarını perspektif, hacim ve durgunluğun daha Batılı bir yaklaşımıyla harmanladı.

Erken Modern Hint resmi  

18. yüzyılın başında Hindistan’da yağlı boya ve şövale boyama başladı ve Zoffany, Kettle, Hodges, Thomas ve William Daniell, Joshua Reynolds, Emily Eden ve George Chinnery gibi birçok Avrupalı ​​sanatçının Hindistan’a gelip arayışına girdiği ün ve şans oldu. Hindistan’ın ilkel yönetimlerinin mahkemeleri, görsel ve sahne sanatlarının himayesi nedeniyle Avrupalı ​​sanatçılar için önemli bir çekilişti. Hintli sanatçılar için, büyük ölçüde sömürgeciliğin bir sonucu olan bu Batı etkisi, “kişisel gelişim için bir araç” olarak görülüyordu ve Hindistan’ı ziyaret eden bu Batılı akademik sanatçılar modeli sağladı.^[40] Ancak eğitim vermediler. R. Siva Kumar’a göre, “1850’lerde kurulan çeşitli sanat okullarına düşen bu görev, Hint sanatının Batılılaşmasına kurumsal bir çerçeve verdi.” ^[40]

Hindistan’da erken biçimsel sanat okulları, yani Güzel Sanatlar Hükümet Koleji içinde Madras (1850), Art & Craft Hükümeti Koleji de Kalküta (1854) ve Sanat Sir JJ Okulu Bombay’da (1857) kuruldu. ^[41]

Raja Ravi Varma, modern Hint resminin öncülerinden biriydi. Hindu tanrıları ve destanlardan ve Puranalardan bölümler gibi konuları tamamen Hint olan yağlı boya ve şövale resmi gibi Batı gelenek ve tekniklerinden yararlandı. 19. yüzyılda doğan diğer bazı önemli Hintli ressamlar Mahadev Vishwanath Dhurandhar (1867–1944), AX Trindade (1870–1935)^[42] MF Pithawalla (1872–1937), ^[43] Sawlaram Lakshman Haldankar (1882–1968) ve Hemen Majumdar  (1894–1948).

R. Siva Kumar’a göre 19. yüzyılda, “kendini geliştirme için seçici Batılılaşma, yerini yüzyılın başında milliyetçi bir kültürel karşı duruşa bıraktı ve evrensel olarak, sömürge yönetimine karşı politik bir direnişe doğru ilk adım oldu. ^[44] Pratikte bu, geleneği canlandırmaktan çok genişleten “çeşitli Asya unsurlarının” bir asimilasyonu olarak gerçekleşti. ^[44] Zamanın önde gelen sanatçısı Abanindranath Tagore (1871-1951), hem Batı’dan etkilenen gerçekçiliği hem de onu “erken modernizme yaklaştıran” Asya unsurlarını kullandı. ^[44]

Batı etkisine bir tepki, Hindistan’ın zengin kültürel mirasından alınan Bengal sanat okulu olarak adlandırılan tarihi ve daha milliyetçi Hint sanatında bir canlanmaya yol açtı.

Bengal Sanat Okulu 

Sanat Bengal Okulu sırasında Hindistan’da gelişti. Sanat etkili tarzı İngiliz Raj 20. yüzyılın başlarında ortaya çıktı. Hint milliyetçiliği ile ilişkilendirildi, ancak aynı zamanda birçok İngiliz sanat yöneticisi tarafından desteklendi ve desteklendi.

Bengal okulu, hem Ravi Varma gibi Hintli sanatçılar tarafından hem de İngiliz sanat okullarında daha önce Hindistan’da teşvik edilen akademik sanat tarzlarına tepki gösteren avangart ve milliyetçi bir hareket olarak ortaya çıktı . Hint ruhani fikirlerinin Batı’daki yaygın etkisinin ardından, İngiliz sanat öğretmeni Ernest Binfield Havel, Kalküta Sanat Okulu’ndaki öğretim yöntemlerini, öğrencileri Babür minyatürlerini taklit etmeye teşvik ederek reform yapmaya çalıştı. Bu, öğrencilerin greve gitmesine ve bunu gerici bir hareket olarak gören milliyetçiler de dahil olmak üzere yerel basından şikayetlere yol açan büyük tartışmalara neden oldu. ^[21] [45] Abanindranath, kendisinin ve Havel’in Batı’nın “materyalizminin” aksine Hindistan’ın farklı ruhani niteliklerini ifade ettiğine inandıkları bir tarz olan Babür sanatından etkilenen bir dizi eseri resmetti. En tanınmış tablosu Bharat Mata (Hindistan Ana), Hindistan’ın ulusal özlemlerini simgeleyen nesneleri tutan, Hindu tanrıları tarzında dört kolla tasvir edilen genç bir kadını tasvir etti.

Tagore daha sonra, pan-Asyalı bir sanat modeli oluşturma arzusunun bir parçası olarak Uzak Doğulu sanatçılarla bağlar geliştirmeye çalıştı. Bu Hint-Uzakdoğu modelle ilişkili olanlar dahil Nandalal Bose, Mukul Dey, Kalipada Ghoshal, Benode Behari Mukherjee, Vinayak Shivaram Masoji, M.Ö. SANYAL, Beohar Rammanohar Sinha ve daha sonra öğrencilerini A. Ramachandran, Tan Yuan Chameli, Ramananda BANDOPADHYAY ve birkaç kişi oldu.

Bengal okulunun Hint sanat sahnesi üzerindeki etkisi, bağımsızlık sonrası modernist fikirlerin yayılmasıyla yavaş yavaş hafiflemeye başladı . KG Subramanyan’ın bu hareketteki rolü önemlidir.

Bağlamsal Modernizm  

Siva Kumar’ın serginin kataloğunda kullandığı Bağlamsal Modernizm terimi, Santiniketan sanatçıların uyguladığı sanat anlayışında postkolonyal eleştirel bir araç olarak ortaya çıktı.

Dahil olmak üzere birçok terimler Paul Gilroy ‘ın modernitenin sayaç kültürü ve Tani Barlow Sömürge modernite Avrupalı olmayan bağlamlarda ortaya çıkan alternatif modernlik tür tanımlamak için kullanılmıştır. Profesör Gall, “Bağlamsal Modernizm” in daha uygun bir terim olduğunu savunuyordu çünkü sömürge modernitesinde sömürge sömürgeleştirilmiş durumlarda birçok kişinin aşağılığı içselleştirmeyi reddetmesine izin vermezdi. Santiniketan’ın sanatçı öğretmenlerinin boyun eğmeyi reddetmesi, emperyal Batı modernitesini ve modernizmini yönlendiren ve karakterize eden ırksal ve kültürel özciliği düzeltmeye çalışan karşı bir modernite vizyonunu içeriyordu. Muzaffer bir İngiliz sömürge gücü aracılığıyla yansıtılan bu Avrupa moderniteleri, benzer özcülüğü birleştirdiklerinde eşit derecede sorunlu olan milliyetçi tepkileri kışkırttı. ^[46]

Göre R. Siva Kumar “Santiniketan sanatçılar bilinçli hem enternasyonalist modernizm ve tarihselci yerlilik kapsamı dışında kalmayı seçerek modernizmin bu fikri meydan ve bir bağlam duyarlı modernizmi oluşturmaya çalıştık kim ilk kişilerden biri idi.” ^[47] 80’li yılların başından beri Santiniketan ustalarının çalışmalarını inceliyor ve sanata yaklaşımlarını düşünüyordu. Subsuming pratiği Nandalal Bose, Rabindranath Tagore, Ram Kinker Baij ve Benode Behari Mukherjee altında Sanatın Bengal Okulu yanıltıcı Siva Kumar göre idi. Bunun nedeni, ilk yazarların stillerinden, dünya görüşlerinden ve sanat pratiğine bakış açılarından ziyade çıraklık şecerelerine rehberlik etmeleriydi. ^[47]

Edebiyat eleştirmeni Ranjit Hoskote, çağdaş sanatçı Atul Dodiya’nın çalışmalarını incelerken şöyle yazıyor: “Santinketan’a edebi bir dolambaçlı yoldan maruz kalmak, Dodiya’nın gözlerini sanat tarihçisi R Siva Kumar’ın geliştirdiği” bağlamsal modernizm “olarak adlandırdığı tarihsel koşullara açtı. Doğu Hindistan’da 1930’larda ve 40’larda küresel Bunalımın çalkantılı on yıllarında, Gandhian kurtuluş mücadelesi, Tagorean kültürel rönesans ve II.Dünya Savaşı sırasında. ” ^[48]

Yakın geçmişte Bağlamsal Modernizm, kullanımını diğer ilgili çalışma alanlarında, özellikle de Mimarlık’ta buldu. ^[49]

BAĞIMSIZLIK SONRASI (1947’den günümüze) 

Sömürge döneminde Batı etkileri Hint sanatına etki etmeye başladı. Bazı sanatçılar, Hint temalarını göstermek için Batılı kompozisyon, perspektif ve gerçekçilik fikirlerini kullanan bir stil geliştirdiler. Jamini Roy gibi diğerleri bilinçli olarak halk sanatından ilham aldılar. ^[50] Bharti Dayal, geleneksel Mithila Resmini en çağdaş şekilde ele almayı seçti ve çalışmalarında hem gerçekçiliği hem de soyutlamacılığı, her ikisine de karıştırılmış birçok fanteziyle birlikte kullanıyor. Çalışmalarında kusursuz bir denge, uyum ve zarafet duygusu var.

1947’de Bağımsızlık zamanında, Hindistan’daki birkaç sanat okulu modern tekniklere ve fikirlere erişim sağladı. Bu sanatçıları sergilemek için galeriler kuruldu. Modern Hint sanatı tipik olarak Batı tarzlarının etkisini gösterir, ancak genellikle Hint temalarından ve görüntülerinden ilham alır. Başlıca sanatçılar, başta Hint diasporası olmak üzere, aynı zamanda Hintli olmayan izleyiciler arasında da uluslararası tanınırlık kazanmaya başlıyor.

Progresif Sanatçılar Grubu Hindistan 1947’de bağımsızlığını kazandıktan kısa bir süre sonra kurulan, post-kolonyal dönemde Hindistan ifade için yeni yollar oluşturmak için tasarlanmıştı. Kurucular altı seçkin sanatçıydı – KH Ara, SK Bakre, HA Gade, MF Husain, SH Raza ve FN Souza idi ancak grup 1956’da feshedilmiş olsa da Hint sanatının üslubunu değiştirmede derinden etkiledi. ^[51] 1950’lerde Hindistan’ın neredeyse tüm önemli sanatçıları grupla ilişkilendirildi. Bugün iyi bilinenlerden bazıları Bal Chabda, Manishi Dey, VS Gaitonde, Krishen Khanna, Ram Kumar, Tyeb Mehta, Beohar Rammanohar Sinha ve Akbar Padamsee. Jahar Dasgupta, Prokash Karmakar, John Wilkins ve Bijon Choudhuri gibi diğer ünlü ressamlar Hindistan’ın sanat kültürünü zenginleştirdi. Modern Hint sanatının simgesi haline geldiler. Prof. Rai Anand Krishna gibi sanat tarihçileri de Hint ahlakını yansıtan modern sanatçıların eserlerinden bahsetmişlerdir.

Ayrıca, Hint sanatı ile ilgili İngilizce ve yerel Hint dillerindeki söylemin artması, sanat okullarında sanatın algılanış biçimini benimsedi. Eleştirel yaklaşım sertleşti, Geeta Kapur, ^[52] [53] R. Siva Kumar oldu. ^{[54] [45] [55] [56]}  Onların sesleri yeniden düşünme çağdaş sanat uygulama katkıda temsil Hint sanatını Hindistan’da ama dünya çapında sadece. Eleştirmenler ayrıca modernizmi ve Hint sanatını yeniden tanımlayan önemli sergilerin küratörleri olarak önemli bir role sahipti.

Hint Sanatı, 1990’ların başından beri ülkenin ekonomik liberalleşmesiyle birlikte hız kazandı. Çeşitli alanlardan sanatçılar artık çeşitli çalışma tarzları getirmeye başladı. Post-liberalizasyon Hint sanatı bu nedenle sadece akademik geleneklerin sınırları içinde değil, aynı zamanda onun dışında da işler. Bu aşamada sanatçılar, şimdiye kadar Hint sanatında görülmemiş daha da yeni kavramlar geliştirdiler. Devajyoti Ray, Pseudorealism adlı yeni bir sanat türü tanıttı. Sözde Sanat, tamamen Hint topraklarında geliştirilmiş özgün bir sanat tarzıdır. Sözde gerçekçilik, Hint soyutlama kavramını hesaba katar ve onu Hint yaşamının sıradan sahnelerini fantastik görüntülere dönüştürmek için kullandı.

YEREL HİNT RESMİ 

Yerel sanat, geçmişe (mitler, gelenekler ve din) dayanan ve belirli gruplar tarafından yapılan canlı bir sanattır (çağdaş sanat). Yerel sanat, bu grubun kolektif hafızasına dayanır.

Yerel Hint Resmi Örnekleri:

Aşiret Boyama:

• Bhil boyama
• Warli boyama
• Gond boyama
• Santhal boyama
• Saora boyama
• Kurumba boyama

Kırsal Resim:

• Pattachitra boyama
• Madhubani boyama
• Kalamkari boyama
• Kolam boyama
• Kelâm boyama
• Mandana Resimleri 

BAZI ÖNEMLİ HİNT RESİMLERİ

• 

  Hindistan’ın bir kişileştirmesi olan Abanindranath Tagore (1871–1951)tarafından Bharat Mata .

  Hemen Majumdar’ın “Lambalı Kadın”

• Sudip Roy’un “Charulata Serisi”
• Rabindranath Tagore’un “Otoportresi”
• Abanindranath Tagore ‘ın Bharat Mata
• Aman Singh Gulati’nin “Badem Portreleri Serisi”
• Raja Ravi Varma ‘ın Shakuntala
• Ramkinkar Baij’in “Jakkha 0 Jakkhi” si
• Bikash Bhattacharjee’nin “Doll-serisi”
• Geeta Vadhera’nın Jogia “Dhoop serisi”
• Jahar Dasgupta’nın “Yüzleşmesi”
• MF Hussain’in “Atlar dizisi”
• Jamini Roy’un “İsa” sı
• John Wilkins’in “Dedikoduları”,
• Rakesh Vijay “Pers ve Moğul stilleri”
• Jainul Abedin’in “Bengal Kıtlığı Serisi”
• Sunil Das’ın “Boğa Serisi”
• Devajyoti Ray’in “Çaresizlik İçinde”
• Tyeb Mehta’nın “Mahisasur” u
• BG Sharma ‘s Krishna minyatürler
• ShakthiDass ‘ın
• Amrita-Sher-Gil
• M. Narayan’ın “Hint Etnik” “Atları” Rahibe Teresa ” 

KAYNAKÇA  Blurton, 193 Duvar resmi Harle, 355-361; duvar boyama Blurton, 201-203, 209-210, 221-222 Craven, 219; Harle, 361 Minyatür boyama; Harle, 361-364 Blurton, 200-201, 209-210 Blurton, 193; Harle, 373 Harle, 372-382 Singhania, Nitin (2018). HİNT SANATI VE KÜLTÜRÜ . Mc Graw Hill Education (Hindistan). s. 2.3. ISBN 978-93-87067-54-7. Ghosh, Amalananda (Aralık 1990). Hint Arkeolojisi Ansiklopedisi . Leiden: EJ Brill. s. 284. ISBN 90-04-09264-1. OCLC  878101569 . Erişim tarihi: 25 Ağustos 2019 . O zamandan beri yapılan araştırmalar, bu resimlerin çoğunun Mezolitik çağa ait olduğunu ve muhtemelen 10000 yaşında olabileceğini kesin bir şekilde ortaya koydu. Steven Kossak, Jane Casey Singer, Robert Bruce-Gardner,Kutsal Vizyonlar: Orta Tibet’ten Erken Tablolar , s. 12, 1998, Metropolitan Sanat Müzesi (New York, NY), Rietberg Müzesi, ISBN 0870998625 , 9780870998621, google kitaplar (tam görünüm)  Coomaraswamy, Ananda K. (1999). Hint Sanatına Giriş ,: Munshiram Manoharlal, ISBN 81-215-0389-2 s.68-70  “Bagan heykelinin gelişiminde Kuzey Doğu Hindistan’ın önemi”(PDF) . Londra Üniversitesi . Kossak, Steven; Şarkıcı, Jane Casey; Bruce-Gardner, Robert; NY), Metropolitan Museum of Art (New York (1998). Sacred Visions: Central Tibet’ten Early Paintings . Metropolitan Museum of Art. ISBN 9780870998621. Rowland, 341-343}} Rowland, 343}} Coomaraswamy, Ananda K. (2003). Hint ve Endonezya Sanatı Tarihi . Kessinger Yayıncılık. s. 88. ISBN 978-0-7661-5801-6. Erişim tarihi: 11 Aralık 2011 . “Hint Minyatür Resimleri: Babür ve Fars Okulları – Google Arts & Culture” . Google Cultural Institute . Erişim tarihi: 17 Kasım 2018. “1600’den Önce Babürlerin Sanatı” . Metropolitan Sanat Müzesi . 3 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi . Erişim tarihi: 3 Şubat 2019 . “Güney Asya sanatları – Hindistan ve Sri Lanka (Seylan) Görsel Sanatlar”. Encyclopedia Britannica. Erişim tarihi: 4 Şubat2019. Sardar, Marika. “1600’den Sonra Babür Sanatı”. Metropolitan Sanat Müzesi. 19 Aralık 2017tarihindeorjinalindenarşivlendi. Erişim tarihi: 3 Şubat2019. “Ulusal Müze Hazineleri, Hindistan” . Google Arts & Culture . Erişim tarihi: 3 Şubat 2019 . “Nauras: Deccan’ın Birçok Sanatı” . Google Arts & Culture . Erişim tarihi: 4 Şubat 2019 . Harle, 400; Craven, 216-217; Sardar Zebrowski, Mark (1983). Deccani Boyama . Sotheby Yayınları. ISBN 9780520048782. Korkak, 216 Harle, 400 Harle, 400-403 (alıntı); Korkak 216-217 Born, Wolfgang, “Babür Dönemi’nden Fildişi Tozu Şişeleri”, Ars Islamica , Cilt. 9, (1942), s. 93-111, Freer Gallery of Art, The Smithsonian Institution and Department of the History of Art, University of Michigan, JSTOR “Hint Minyatür Resimleri: Rajasthan Okulu” . Google Arts & Culture . Erişim tarihi: 3 Şubat 2019 . Behrendt, Kurt. Hindistan Rajput ve Pahari Resminde “Şiirsel İfadeler”. www.metmuseum.org. Erişim tarihi: 3 Şubat 2019. Hint Minyatür Resimleri: Pahari Okulu”. Google Arts & Culture. Erişim tarihi: 3 Şubat 2019. Singhania, Nitish (2018). HİNT SANATI VE KÜLTÜRÜ . Mc Graw Hill Education (Hindistan). s. 2.21. ISBN 978-93-87067-54-7. বন্দ্যোপাধ্যায়, দেবাশিস. “পটচিত্রের চাহিদা বাড়ছে নবদ্বীপের রাসে”. Anandabazar Patrika (Bengalce) . Erişim tarihi: 11 Mayıs 2018. Giusti, M. ve Chakraborty, U. (ed.). Immagini Storie Parole. Dialoghi di formazione coi dipinti cantati delle donne Chitrakar del Batı Bengal . Mantova: Universitas Studiorum, 2014, ISBN 978-88-97683-39-1  “HugeDomains.com – Pattachitra.com satılıktır (Pattachitra)”. Alıntı genel başlık kullanır ( yardım ) “Hint Eyaleti Geleneksel Resimleri – NID CEED Yardımı” . NID CEED Yardımı . 13 Ağustos 2017 . Erişim tarihi: 13 Ağustos 2017. “Ondokuzuncu Yüzyıl Hindistan’da Şirket Resmi” . Metropolitan Sanat Müzesi . 20 Aralık 2017 tarihindeorjinalinden arşivlendi . Erişim tarihi: 3 Şubat 2019 . R. Siva Kumar (1999) Modern Hint Sanatı: Kısa Bir Bakış, Art Journal, 58: 3, 14 Sardar, Marika. “Hindistan’da Ondokuzuncu Yüzyıl Saray Sanatları” . Metropolitan Sanat Müzesi . Erişim tarihi: 3 Şubat2019 . Dr. Nalini Bhagwat (16 Mart 1935). “Eski Usta AX Trindade – Dr. Nalini Bhagwat’ın makalesi, A Rembrandt of the East, ressam, manzaralar, Portre, pastel ve sulu boyalar, basit fikirli ruh” . Indiaart.com . Erişim tarihi: 13 Aralık 2013 . “Sanatçı Gellary – MF PITHAWALA” . Goaartgallery.com. 19 Mart 2007 . Erişim tarihi: 13 Aralık 2013 . R. Siva Kumar (1999) Modern Hint Sanatı: Kısa Bir Bakış, Art Journal, 58: 3, 15 “Rabindranath Tagore: Son Hasat”. Asya Topluluğu. 7 Ağustos 2018 tarihinde kaynağındanarşivlendi. Erişim tarihi:3 Şubat 2019. http://www.huichawaii.org/assets/gall,-david—overcoming-polarized-modernities.pdf “Yeraltı beşeri bilimler» Yaşayan Dünyanın Tüm Paylaşılan Deneyimleri II “. “Yüzen Dünyanın Yaratıcısı – Ranjit Hoskote – Tehelka – Soruşturmalar, Son Haberler, Politika, Analiz, Bloglar, Kültür, Fotoğraflar, Videolar, Podcast’ler” . Alazar, Ejigu (1 Ocak 2011). ” “ Bağlamsal modernizm “- bu mümkün geliştirilmiş konut stratejiye Adımlar”? . Ali, Atteqa. “Erken Modernistler ve Hint Gelenekleri” . Metropolitan Sanat Müzesi . Erişim tarihi: 3 Şubat 2019 . Ali, Atteqa. “Hindistan’da Modern Sanat” . Metropolitan Sanat Müzesi . 25 Haziran 2017 tarihinde orjinalinden arşivlendi . Erişim tarihi: 3 Şubat 2019 . “Arşivlenmiş kopya” . 24 Eylül 2013 tarihinde orjinalindenarşivlendi . Erişim tarihi: 13 Aralık 2013 . “Afterall • Online • Geeta Kapur: Hindistan’daki Küratörlük Üzerine (1. Bölüm)” . “Ulusal Modern Sanat Galerisi, Yeni Delhi” . “Arşivlenmiş kopya” . 11 Kasım 2010 tarihinde orjinalindenarşivlendi . Erişim tarihi: 18 Aralık 2012 . http://ngmaindia.gov.in/pdf/The-Last-Harvest-e-INVITE.pdf KAYNAKLAR  Blurton, T. Richard, Hindu Art , 1994, British Museum Press, ISBN 0 7141 1442 1  Chakraverty, Anjan, Hint Minyatür Resim , 2005, Lustre Press, ISBN 8174363343 , 9788174363343  Craven Roy C. , Hint Sanatı: Kısa Bir Tarih , 1987, Thames & Hudson (ABD’de Praeger), ISBN 0500201463  Harle, JC, The Art and Architecture of the Indian Subcontinent , 2nd edn. 1994, Yale University Press Pelican History of Art, ISBN 0300062176  Sardar, Marika. “Deccan İslam Sanatı” . Metropolitan Sanat Müzesi . Erişim tarihi: 3 Şubat 2019 . “Minyatür resim”, Kültürel Kaynaklar ve Eğitim Merkezi , Hindistan Hükümeti “Modern Hint resmi”, Kültürel Kaynaklar ve Eğitim Merkezi , Hindistan Hükümeti “Duvar resimleri”, Kültürel Kaynaklar ve Eğitim Merkezi , Hindistan Hükümeti