Giriş yap veya kayıt olun

HELENİSTİK SANAT

Başlangıçta bir Seleukos olarak düşünülen bronz bir heykel olan Helenistik Prens veya Pergamon’un Attalus II’si . MÖ 2. yüzyılda Roma’da çalışan bir Yunan sanatçı tarafından yapılmış bir Roma generali portresi olarak kabul edildi.

Helenistik sanat, MÖ 323’te Büyük İskender’in ölümüyle başlayan ve Yunan anakarasının Romalılar tarafından alındığı MÖ 146 ‘a kadar  sonlanan dönemi kapsayan Eski Yunan sanatını ifade eden dönemdir. Klasik Yunan sanatı dönemini takip eder.Bunu izleyen Greko-Romen sanatı büyük ölçüde Helenistik eğilimlerin devamıdır.

Helenistik Terimi, İskender’in ölümünden sonra onun fikirlerin yayılması genişlemesine karşılık gelir. Helenistik Dünya kavramı, Ege’nin her iki yakasını kapsayan alanı yerine, klasik Yunanistan’ın odaklanmış şehirleri Atina ve Sparta ile aynı zamanda büyük bir zaman aralığını kapsar. Sanatsal açıdan bu, kolaylık sağlamak için genellikle “Helenistik Sanat” başlığı altına konan büyük çeşitliliğin olduğu anlamına gelir.

Helenistik dönemin belirleyici özelliklerinden birisi de İskender tarafından kurulan imparatoluğun küçük hanedan devletlerine bölünmesi idi.

İskender’in  çevresinde üç sanatçı vardı: heykeltıraş Lysippus, ressam Apelles ve mücevher kesici ve oymacı Pyrgoteles.[3] İskenderin ölümünden sonra, Yunan zenginleri refah ve israfın tam ortasındaydı. Bütün zenginler harcamalarını sanat ve estetik üzerine yapmaktaydı. Heykel, resim ve mimari gelişti. Vazo boyamanın önemi büyüktü. Metal işleri ve çok çeşitli lüks sanatlar çok güzel eserler üretti. Öyle ki bazı popüler sanat türleri gittikçe karmaşıklaştı.

Tarih yazımında, Klasik Yunanistan’ın Altın Çağı’nın ardından Helenistik sanatı çökmekte olan bir tarz olarak tasvir etme eğilimi vardır. 18. yüzyıl Barok ve Rokoko terimleri bazen bu karmaşık ve bireysel dönemin sanatına uygulanmıştır. Tarihçiliğe olan ilginin yanı sıra Vergina’nın mezarları gibi bazı yeni keşifler de dönemin daha iyi değerlendirilmesini sağlayabilir.

MİMARLIK

Belvedere Torso’nun bir detayı.

Mimari alanda, Hector’u takip eden hanedanlar, MÖ 5. yüzyılda çoğunlukla şehir devletlerinden kaybolan geniş kentsel planlara ve büyük komplekslere yol açtı. [5] The Doric Temple şehir modeli neredeyse terk edildi. [6] Bu şehir planlama Yunan dünyası için oldukça yenilikçiydi, hataları düzelterek mekanı manipüle etmek yerine, doğal ortama uygun bina planları yaptılar. Şehir planlamalrında, özellikle tiyatroların ve parkların çoğalması gibi birçok eğlence ve eğlence mekanının görünümünü dikkat çekmiştir. Helenistik monarşiler, Dicle üzerinde Antakya, Bergama ve Seleukya gibi büyük şehirler inşa edebilecekleri geniş alanlara sahip olmaları nedeniyle bu açıdan avantajlıydılar.

Eski Makedon lahiti, MÖ 3. yüzyılda, Mieza, Makedonya, Yunanistan.Renkli Dor ve İyonik pervazlarla dekore edilmiş olan alınlık , aynı zamanda bir erkek ve kadının birlikte uzanmış bir sahnesi ile boyanmıştır. [4]

Bu gigantism zamanıydı: Ionia içinde Milet (Didim yirmi kilometre uzaklıkta)  Apollo’nun ikinci tapınağı içindi. MÖ dördüncü yüzyılın sonunda Milet şehri  Daphnis ve Efes şehri Paionios tarafından tasarlandı, ancak hiç tamamlanmayan inşaat MS 2. yüzyılda ancak bitirilebildi. Kutsal sayılan bu alan, Akdeniz bölgesinde şimdiye kadar yapılmış en büyüklerden biridir ve geniş bir mahkemede (21.7 metre x 53.6 metre), yaklaşık 20 metre yüksekliğinde, zengin heykel üsleri ve başkentleri olan 108 İyon sütundan oluşan çift sütunlu ile çevrilidir . [7]

ATİNA

Korint düzeni,Olimpiya-Zeus Tapınağı ile tam ölçekli bir binada ilk kez kullanıldı. [8]

OLYNTHUS 

Antik Olynthus kenti, Klasik ve Helenistik dünyalar arasında bağlantı kurmanın mimari ve sanatsal kilit taşlarından biriydi.

Olynthus şehir bölgesinde 100’den fazla ev bulundu. İlginç bir şekilde, evler ve diğer mimari inanılmaz derecede iyi korunmuştur. Bu, evlerde gerçekleşen faaliyetleri ve evlerin içindeki alanın nasıl düzenlendiğini ve kullanıldığını daha iyi anlamamızı sağlar.

Olynthus’taki evler genellikle daha kare biçimindeydi. İstenen ev mutlaka büyük veya abartılı değil, oldukça rahat ve pratikti. Bu, Helenistik dönemde ve ötesinde Yunan kültüründe son derece öne çıkan bir medeniyet işaretiydi. Uygar bir yaşam sürmek, sağlam bir yaşam alanı sürdürmeyi içeriyordu, bu nedenle evlerin yapımında tuğla benzeri birçok malzeme kullanıldı. Bu konutları inşa etmek için genellikle taş, ahşap, kerpiç ve diğer malzemeler kullanılmıştır.

Helenistik dönemde giderek daha popüler olan bir diğer unsur da eve bir avlu eklemektir. Yunan evleri gizlilik düzeyini korumak için dışarıdan kapatıldığı için avlular ev için bir ışık kaynağı görevi gördü. Bazı ev sitelerinde pencereler bulundu, ancak genellikle yerden yüksek ve küçük. Gizlilik sorunu nedeniyle, birçok kişi evde ışıktan ödün vermek zorunda kaldı. Evin özel sektörleri karanlık ve kapalı olan karmaşık ev işlerini yaparken, iyi aydınlatılmış alanlar eğlenceli veya daha fazla kamu etkinliği için kullanıldı.

Avlular genellikle evin odak noktasıydı, çünkü ev için eğlenceli bir alan ve evin içinden bir ışık kaynağı sağlıyordu. En sık parke taşları veya çakıl taşlarıyla döşenmiştir, ancak mozaikli avluların keşifleri olmuştur. Mozaikler, ailenin ilgi ve inançlarını ifade etmesinin harika bir yolunun yanı sıra eve dekor eklemek ve görsel olarak daha çekici hale getirmek için bir yoldu. Olynthus’taki evlere bu sanatsal dokunuş, bu Helenistik topluma başka bir uygar yaşam unsurunu da getiriyor. [9]

BERGAMA 

Özellikle Bergama, Helenistik mimarinin karakteristik bir örneğidir. Akropolde bulunan basit bir kaleden başlayarak, çeşitli Attalid kralları muazzam bir mimari kompleks kurdu. Binalar, arazinin doğasını hesaba katmak için Akropolis çevresinde havalandırılmıştır. En alçak terasta güneyde bulunan agora, sütun sütunları (sütunlar) veya stoai içeren galerilerle sınırlanmıştır. Akropolün tamamını geçen bir sokağın başlangıcıdır: kayanın doğu ve tepesindeki idari, siyasi ve askeri binaları kutsal alanlardan batıya, orta yükseklikte, aralarında en belirgin olanı ayırır. anıtsal Bergama Sunağı’nı barındırır. Yunan heykelinin başyapıtlarından biri olan “on iki tanrı” veya “tanrıların ve devlerin” olarak bilinir. Yaklaşık 10.000 seyirci içerebilen devasa bir tiyatronun, tepenin kenarlarına gömülü bankları vardır. [10]

HEYKEL  

İskender Lahit sahnesi

Old Pliny, klasik döneme ait heykelleri tanımladığı kitabı olan Cessavit deinde ars (“sonra sanat ortadan kayboldu”).[11]  değerlendirmesine göre, heykel 121. Olimpiyattan sonra (M.Ö. 296-293) önemli ölçüde azaldı. Bunu, bir durgunluk dönemi izledi, 156’dan sonra (M.Ö. 156-153) kısa bir canlanma oldu, ancak önceki zamanların standardında hiçbir şey kalmadı. [12]

Bu dönemde heykel daha doğal ve anlamlı hale geldi ve aşırı duyguları tasvir etmeye ilgi vardı. Helenistik sanatçı, anatomik gerçekçiliğin yanı sıra,  acı, uyku veya yaşlılık gibi temalar da dahil olmak üzere konusunun karakterini temsil etmeye çalıştı. Sıradan insanlar, kadınlar, çocuklar, hayvanlar ve evsel sahnelerin türleri, varlıklı aileler tarafından evlerinin ve bahçelerinin süslenmesi için görevlendirilen heykel için kabul edilebilir konular haline geldi. 

PORTRE 

Bilinmeyen bir bakıcı, kakma gözlü, Helenistik dönem, MÖ 1. yüzyıl, Delos Adası’nın Palestra Gölü’nde bulunan bronz portre.

Bu nedenle dönem portreleriyle dikkat çekmektedir.  Bunlardan biri, rahat bir duruş ve endişeli bir yüzle, belki de kabusların avı olan bir uyku satirini temsil eden Münih’in Barberini Faun’udur. Belvedere Torso, Dinlenme Satyr, Furietti Centaurlar ve Uyku Hermaphroditus benzer fikirleri temsil etmektedir. [15]

Bir diğer ünlü Helenistik portre, Polyeuktos’un Demosthenes’idir, iyi yapılmış bir yüze ve sıkılmış ellere sahiptir. [12]

ÖZELLEŞTİRME

Hellenistik çağın bir başka fenomeni olan özelleştirme heykelinde ortaya çıkar.[16][17] Bu teknikte dekoratif heykeldeki eski kamusal kalıpların tekrarlanmasında görülür.[18] Portre,  Roma sanatının etkisi altında natüralizmle doludur. [19] Yeni Helenistik şehirler, tapınakları ve halka açık yerleri için Yunanistan’ın tanrılarını ve kahramanlarını tasvir eden heykeller gerektiren Mısır, Suriye ve Anadolu’nun her yerine yayılıyorlardı. Bu, sonuç olarak standardizasyon ve bazı kalite düşüşleriyle seramik, bir endüstri gibi heykel yaptı. Bu nedenlerden dolayı Klasik dönemdekinden daha fazla Helenistik heykel hayatta kalmıştır.

Barberini Faun , 2 yüzyıl M.Ö. Helenistik veya 2.-yüzyıl Roma önceki bir bronz kopya

İKİNCİ KLASİSİZM 

Helenistik heykel sözde “ikinci klasisizm” in yeniliklerini tekrarlar. Bu turun içindeki çıplak heykel, heykelin her açıdan  hayran olmasına izin verirken  örtü ve giysilerin şeffaflığının etkileri ve pozların esnekliği ile güçlendirilmişti. [20] Böylece Venus de Milo, klasik bir model yankılanırken bile, kalçalarının bükülmesiyle ayırt edilir.

BAROK

Çok figürlü heykel grubu, muhtemelen 3. yüzyıldan kalma, daha önceki tapınak alınlık rölyeflerinin destansı savaşlarını duvarlarından alarak ve onları gerçek boyutlu heykel grupları olarak yerleştiren Helenistik bir yenilikti. Onların tarzı genellikle , abartılı bir şekilde bükülmüş vücut pozları ve yüzlerde yoğun ifadeler kullanılan ” barok ” olarak adlandırıldı.

BERGAMA  

Ludovisi Galya kendisini ve annesini öldürerek, Roma, Helenistik orijinal, sonra kopya Palazzo Massimo alle Terme.

Bergama kendisini sadece mimarisiyle ayırt etmedi: aynı zamanda Pergamene Barok olarak bilinen parlak bir heykel okulunun tacıydı.[21] Heykeltıraşlar üç boyutlu kompozisyonlar, genellikle V-şeklinde ve anatomik üstün gerçeklikte ifade hale acı anlar, önceki yüzyıllar tasviri taklit ettiler. Barberini Faun buna bir örnektir.

GALYALILAR 

Attalus I (M.Ö. 269-197), Galyalılara karşı Caicus’taki zaferini anmak için; – Yunanlılar tarafından Galatlar olarak adlandırılan – iki dizi adak grubu vardı. İlki Bergama Akropolü’nde kutlanan ilk dizi ünlü Gaul’un kendisini öldürdüğünü anlatan bir kopyadır. Atina’ya sunulan ikinci grup ise Yunanlılar, Amazonlar, tanrılar ve devler, Persler ve Galyalılar’ı anlatan küçük bronzlarından oluşuyor. [22]

Louvre müzesinde sergilenen Artemis Rospigliosi muhtemelen bunlardan birinin kopyasıdır. Ölen Galya’nın kopyalarına gelince, Roma döneminde çok sayıdaydılar. 

Duyguların ifadesi, ayrıntıların gücü –gür saçlar ve bıyıklar– ve hareketlerin şiddeti Bergama tarzının karakteristiğidir. [23]

BÜYÜK SUNAK

Bu özellikler, 110 metre uzunluğunda bir gigantomachy ile Eumenes II (M.Ö. 197-159) emriyle dekore edilmiş Büyük Bergama Sunağı frizlerinde zirvelere itilir ve taşa özellikle mahkeme için oluşturulmuş bir şiiri gösterir. Olimposlular yılanlar, yırtıcı, aslan veya boğalar kuşlar: vahşi hayvanlar dönüştü. [24]

RODOS HEYKELİ  

Herhangi bir Helenistik krallığın kontrolünden tamamen bağımsız olmayı başaran az sayıdaki şehir devletinden biri Rodos’tur . Demetrius Poliorcetes tarafından kuşatma altında kaldıkları bir yıl (305-304 M.Ö.) sonrasında  Rodos’luların zaferlerini anmak için diktikleri bir heykeldi.[25] 32 metre yüksekliğiyle , Antik Dünyanın Yedi Harikasından biri olan bu heykel, Yunanlıların  Bronz dökümdeki ilerlemesinin önünü açtı. Büyük bronz heykellerin çoğu kayboldu genellikle malzemeyi değerlendirmek için çoğunlukla eritildi.

LAOCOÖN   

.

1506’da Roma’da keşfedilen ve hemen görülen Michelangelo,[26] Rönesans ve Barok sanat üzerindeki devasa etkisini başlayan yılanlar  tarafından boğulmuş olan Laocoön, ölmekte olan oğullarına bir göz atmadan umutsuzca kavramalarını gevşetmeye çalışır. Grup, eski yazarlar tarafından bahsedilenlerle tanımlanabilen çok az mimari olmayan antik heykelden biridir. Rodos heykeltıraşlar ile ilişkilendirilir  ve Agesander, Athenodoros ve Polydorus bunlardan bazılarıdır. [26]

Johann Joachim Winckelmann ilk Yunan Greco-Roman ve Roma sanatı arasındaki farkı belden ilham almalarıydı. Gotthold Ephraim Lessing, ‘Laocoon’da (1766) Winckelmann’ın görsel sanatlarda uyum ve ifade hakkındaki görüşlerine dair birçok fikri temel aldı. [27]

SPERLONGA  

Polyphemus’un Körlenmesi ile Sperlonga heykellerinin merkezi grubu ; grubun döküm rekonstrüksiyonu, sağda döküm şekli önünde görülen “şarap derisi taşıyıcı”

Parçalanmış Sperlonga heykelleri, belki de süsledikleri  Güney İtalya’daki deniz mağarasının çöküşünde bulunan İmparator Tiberius için yapılmış olan Helenistik tarzda bir başka “barok” heykel dizisidir. [26] Yazıtlar aynı heykel tıraşları Laocoon grubu, yapılan kim yaptı önermek [28] muhtemelen veya bunların ilişkilerini ifade eder.

NEO -ATTIC

2. yüzyıldan itibaren Neo-Attik veya Neo-Klasik tarz, farklı akademisyenler tarafından barok aşırılıklara bir tepki, Klasik tarzın bir versiyonuna geri dönme veya kült heykeller için geleneksel tarzın devamı olarak görülür. [29] Tarzdaki atölye çalışmaları, çoğunlukla Hellenistik eserlerden ziyade Klasik kopyaları tercih eden Roma pazarı için kopya üreticileri haline geldi. [30]

RESİM VE MOZAİK  

Resimler ve mozaikler sanatta önemli ortamlardı, ancak panellerdeki resim örnekleri Romalıların düşüşünden kurtuldu. İlgili medyadan neye benzedikleri ve daha geniş bir malzeme yelpazesindeki resimlerden kopyaların veya gevşek türevlerin neye benzediği hakkında bir fikir edinmek mümkündür.

MANZARA

Nil Mozaik ait Palestrina , gösteren bir Roma ve Helenistik zemin mozaiği Ptolemaios Mısır , MÖ 100

Helenistik tablo ve mozaiklerin belki de en çarpıcı unsuru, peyzaj kullanımının artmasıdır. [31] Mitolojik ve sakrum-pastoral elemanları görüntülerken bu eserler içinde Manzara bilinen doğal şekillerde temsil etmektedir. [32] Peyzaj frizleri ve mozaikler, Herondas ve Theocritos gibi Helenistik şiirlerden sahneler sergilemek için yaygın olarak kullanılmıştır. Helenistik yazarların öykülerini ifade eden bu manzaralar, ailenin edebi dünya hakkındaki eğitimini ve bilgisini vurgulamak için evde kullanılmıştır. [33]

Sakro-pastoral, sanat eserinin en belirgin unsurlarının kutsal ve pastoral temalarla ilgili olduğu anlamına gelir. [34] Rüya gibi bir ortam yaratan, Helenistik sanat biçer döver kutsal ve saygısız unsurları yaygın şekilde kullanrak ortaya çıktı. [35] Sakro-pastoral etkiler Roma mozaik “Filistin Nil Mozaiği ” Etiyopya’dan Akdeniz’e geçişinde Nil’i gösteren bir renk şeması ve sıradan bileşenlerle fantastik hikayeler sergiliyor. Helenistik arka planların dahil edilmesi Pompeii, Cyrene, Alexandria’daki çalışmalarda da görülebilir. Çiçek özellikleri ve dalları duvarlarda ve tavanlarda geç Yunan tarzını yansıtan düzensiz ama geleneksel bir şekilde bulunabilir. [36] Buna ek olarak, Villa Boscoreale’de bulunan “Cubiculum” resimleri bitki örtüsü ve ayrıntılı arka planda kayalık bir ortam içerir.

DUVAR RESİMLERİ 

Agios Athanasios’un mezarından ziyafet sahnesi,  Selanik , MÖ 4. yüzyıl.

Pompei döneminde duvar resimleri daha belirgin görünmeye başladı. Bu duvar resimleri sadece ibadet yerlerinde veya mezarlarda sergilendi. [37]  Genellikle evi süslemek için duvar resimleri kullanıldı. Duvar resimleri Delos, Priene, Thera, Pantikapaion, Olbia ve İskenderiye’deki özel evlerde yaygındı. [37]

Yunan duvar resimlerinden birkaç örnek yüzyıllar boyunca hayatta kaldı. En etkileyici, yüksek kaliteli Yunan resminin nasıl olduğunu göstermek açısından, Vergina’daki Makedon kraliyet mezarlarındakiler . Her ne kadar Yunan ressamlara sanatlarıyla Batı Dünyası’na temel temsil yolları getirme konusunda haraç verildi.  Helenistik resim tarzına özgü üç ana nitelik, üç boyutlu perspektif, form oluşturmak için ışık ve gölge kullanımı ve l’oeil gerçekçiliğini bastırmaktı. [38] Helenistik Yunan resminin çok az biçimi ahşap pinak paneller ve taşa boyanmış olanlar hariç hayatta kalmaktadır. En ünlü taş resimleri Agios Athanasios’taki Makedonya Mezarı’nda bulunur .[38]

Araştırmacılar, Roma fresklerindeki , örneğin Pompeii veya Herculaneum’daki Helenistik etkileri incelemekle sınırlıydı. Ayrıca, Villa Boscoreale’deki bazı resimler açıkça Helenistik, Makedon kraliyet resimlerini kaybetti. [39]

Ortamlar ve Teknik  

Akdeniz’den yapılan son kazılar Helenistik tablolarda kullanılan teknolojiyi ortaya çıkarmıştır. [40] Bu dönemin duvar sanatında iki teknik kullanılmıştır: secco tekniği ve fresk tekniği. [40] Fresk tekniği, daha sonra duvarları ve taş destekleri süslemek için kireçten zengin sıva tabakaları gerektiriyordu. [40] Öte yandan, arap sakızı ve yumurta sıcaklığını mermer veya diğer taş üzerine sonlandırma detaylarını boyamak için kullanılan secco tekniği için herhangi bir baz gerekli değildi. [40] Bu teknik, Delos’ta bulunan yığma frizlerde örneklenmiştir. [40]Her iki teknik de, taban katmanlarındaki pişmiş toprak agregaları ve doğal inorganik pigmentler, sentetik inorganik pigmentler ve renklendirici olarak organik maddeler gibi, yerel olarak erişilebilir ortamlar kullanmıştır. [40]

SON KEŞİFLER

Helenistik pişmiş toprak mezar duvar resmi, MÖ 3. yüzyıl

Son keşifler arasında Makedonya’nın eski krallığındaki Vergina’daki (1987) birçok mezarın açığa çıkarıldığı oda mezarları yer almaktadır. [31] Örneğin Arkeologlar bir lahitte  aslan av gösteren bir Helen tarzı friz bulundu. [41]  Mezarda, II. Philip’in mezarında bulunan bu friz , bileşimi, figürlerin uzayda düzenlenmesi ve doğanın gerçekçi temsili ile dikkat çekicidir. [42] Diğer frizler sempozyum ve ziyafet ya da askeri eskort gibi gerçekçi bir anlatı sürdürmekte ve muhtemelen tarihi olayları yeniden anlatmaktadır. [41]

Ayrıca Ürdün’deki Küçük Petra’daki Boyalı Ev’de yakın zamanda restore edilmiş 1. yüzyıl  Nabataean tavan freskleri de bulunmaktadır. [43] Romalılar, Mısırlılar ve Yunanlılarla ticaret yapan Nabatalyalılar, resimlerde gözlenen böcekler ve diğer hayvanlar Helenizm’i yansıtırken, çeşitli tanrı türleri Yunan tanrısı Dionysus ile ilişkilidir. [43]

Mezarlıklada yapılan son arkeolojik keşifler Pagasae (modern yakın Volos kenarında), Pagasetic Körfezi’nde hafif bazı orijinal eserlere ulaşıldı. Arvanitopoulos  liderliğindeki bu kazılar, 3. ve 4. yüzyıllarda çeşitli Yunan ressamlara bağlanabilir ve Büyük İskender’in saltanatı ile ilgili sahneleri tasvir edebilir . [44] [45]

1960’larda Delos’ta bir grup duvar resmi bulundu. [46] Bulunan friz parçalarının geç Helenistik dönemde yaşayan bir ressam topluluğu tarafından oluşturulduğu açıktır. [47] duvar resimleri Delian tesis bu sanat için istikrarlı ve güvenli yeterince kalacağını düzenlenen bu insanlar gelip yıllarca ev sahibi tarafından zevk için inancını taşıma, yurtiçi dekorasyon vurguladı. [47]

MOZAİKLER

ORTAMLAR VE TEKNİK

Büyük İskender , Roma kopyasını gösteren Mozaik ayrıntısı – 100 M.Ö. Faun Evi içinde Pompeii muhtemelen MÖ 3. yüzyılda orijinal Helenistik resim, Eretrialı Philoxenus

Hellenistik Dönemde mozaik sanatının gelişimi, MÖ 5. yy’dan itibaren en iyi Olynthos bölgesinde temsil edilen Çakıl Mozaikler ile başlamıştır. Çakıl Mozaikleri tekniği, mitolojinin sahnelerini göstermek için belirli bir şekle sahip olmayan küçük beyaz ve siyah çakıl taşlarının dairesel veya dikdörtgen bir panele yerleştirilmesinden oluşuyordu. Görüntüyü oluşturmak için siyah veya mavi bir arka plan üzerine beyaz çakıl taşları (biraz farklı tonlarda) yerleştirildi.  Siyah çakıllar görüntünün ana hatlarını çizdi. [49]

Pella bölgesinden gelen mozaiklerde, MÖ 4. yüzyıldan itibaren, daha gelişmiş bir sanat formunu görmek mümkündür. Bu sitedeki mozaikler, daha geniş bir renk ve ton aralığında gölgeli çakılların kullanımını göstermektedir. Ayrıca mozaiklerdeki görüntülere kontürlerin ve detayların daha büyük bir tanımını oluşturmak için terra-cotta ve kurşun telin erken kullanımını gösterirler. [49]

Bu örneği takiben, yavaş yavaş daha fazla malzeme eklenmiştir. M.Ö. 3. yüzyıl mozaiklerindeki bu genişletilmiş malzeme kullanımının örnekleri arasında ince kesilmiş taşlar, yontulmuş çakıl taşları, cam ve tessara olarak bilinen pişmiş kil bulunur . Bu, sanatçılara daha fazla tanım, daha fazla ayrıntı, daha iyi uyum ve daha geniş bir renk ve ton aralığı yaratmalarına yardımcı olarak mozaik tekniğini geliştirdi. [49]

Bu tekniklerin ortaya çıkışının kronolojik sırasına rağmen, mozaiklerin çakıl mozaiklerinden mutlaka geliştiğini gösteren  gerçek bir kanıt yoktur. [50]

Opus vermiculatum ve opus tessellatum , mozaik yapımının bu döneminde kullanılan iki farklı teknikti. Opus tesselatum tekniğindeki  bir redacted tessera (belirtmektedir mozaik yapımında kullanılan taş, seramik, cam, veya başka bir malzemenin küçük bir blok) hem de olduğu gibi şekil, renk artış takip eden çeşitli boyut ve malzeme Andamento -OR tessera’nın döşendiği desen. Opus vermiculatum çoğunlukla bu teknikle ortaktır , ancak karmaşıklığı farklıdır ve en yüksek görsel etkiye sahip olduğu bilinmektedir. [49]

Mozaiklerin çoğu yerinde üretildi ve döşendi. Bununla birlikte, bir dizi zemin mozaiği , görüntünün panellerinin terra-cotta veya taş tepsilerinde saha dışında oluşturulduğu emblemata tekniğinin kullanımını gösterir . Bu tepsiler daha sonra sahadaki ayar yatağına yerleştirildi. [49]

Delos’ta opus vermiculatum mozaiklerde renkli harçlar kullanılmıştır, ancak diğer bölgelerde bu yaygın değildir. İskenderiye’de Köpek ve Askos mozaiğinde kullanılan renkli harçların bir örneği var. Sisam’da derzler ve tesseralar renklidir.

Derzlerin aşırı derecede kırılgan ve hassas olduğu için burada renk çalışmak zordur.

Bilimsel araştırmalar, Helenistik Mozaiklerde kullanılan harç ve tesseralar hakkında ilginç bir bilgi kaynağı olmuştur. Yüzey tekniğinin belirleyici özelliği mozaiklerde kurşun şeritler bulunmuştur. Buradaki mozaiklerde kurşun şeritler yoktur. Delos’ta kurşun şeritler opus tessellatum tarzındaki mozaiklerde yaygındı. Bu şeritler dekoratif sınırları ve geometrik dekoratif motifleri belirlemek için kullanılmıştır. Şeritler İskenderiye’nin opus vermiculatum mozaiklerinde son derece yaygındı. Kurşun şeritler her iki yüzey tipi tarzında da bulunduğundan, bir tip ya da diğerinin tek özelliği olamazlar. [51]

TEL DOR MOZAİK 

Levanten sahilinde bulunan virtüöz Helenistik tarzı resim mozaiğinin nadir bir örneğidir. Mozaiğin teknik analizi ile araştırmacılar, bu mozaiğin yerinde çalışan seyyar usta tarafından yaratıldığını öne sürüyorlar . 2000 yılından bu yana, Tel Dor’un başlığında 200’den fazla mozaik parçası keşfedildi, ancak orijinal mozaiğin yıkımı bilinmiyor. [52] Ekskavatörler, deprem veya kentsel yenilenmenin neden olduğunu öne sürüyor. Orijinal mimari bağlam bilinmemektedir, ancak stilistik ve teknik karşılaştırmalar, MÖ ikinci yüzyılın ikinci yarısını tahmin eden geç Hellenistik dönem tarihini göstermektedir, orijinal sitede bulunan parçaları analiz eden araştırmacılar, orijinal mozaiğin, ikonografi, bir perspektif kıvrımından sonra bir maske ve çelenk kenarlığından oluşan bir dizi dekoratif kenarlıkla çevrilidir. [52] Bu mozaik mozaik yapımında iki farklı tekniklerle oluşur (Opus vermiculatum ve Opus tesselatum tekniği) . [52]

İSKENDER MOZAİĞİ

Bir örnek olan Alexander Mozaik genç fatihi karşılaştırılmasını ve Grand King gösteren Darius III de Issus Savaşı’nda , bir yerden bir mozaik Faun Evi (şimdi Pompeii de Naples ). Bir ait Philoxenus tarafından boyanmış olan Pliny tarafından anlatılan Tablonun bir kopyası olduğuna inanılan Eretria Kral için Kassander ait Makedonyalı MÖ 4. yy’ın sonunda, [53] hatta resim, İskender’in ile eş zamanlı Apelles tarafından. [54] Mozaik, dönme hareketi ve yüz ifadesi kullanarak topluluğun bileşimi ile birlikte renk seçimine hayran olmamızı sağlar.

STAG HUNT MOZAİK  

Stag Hunt Mozaik tarafından Gnosis geç MÖ 4. yy’ın zengin evden bir mozaik, sözde “Helen Tecavüz Evi” cinsinden Pella, imza ( “Gnosis epoesen”, yani oluşturulan Gnosis) bir mozaikcinin bilinen ilk imzasıdır . [55]

Emblema karmaşık ile sınırlanmıştır çiçek kendisinin stilize tasvirleri sınırlanan  desen  dalgalar bulunur. [57] Mozaik çimento içine kuruldu plajları ve nehir kenarlarından toplanan taşlarla bir çakıl mozaik olduğunu gösterir. [57] Belki de sık sık olduğu gibi, [58] mozaik resim stillerini yansıtmak için çok şey yapar. [59] Daha koyu bir arka plana karşı ışık figürleri  kırmızı figür resmine işaret edebilir . [59] mozaik da kullandığı gölgeleme bildiği, Yunanlılar olarak skiagraphia kas ve figürlerin pelerinlerle onun tasvirleri yer.[59] Bu, derinlik yaratmak için örtüşen figürlerin kullanımı ile birlikte görüntüyü üç boyutlu hale getirir.

SOSOS

Stag Hunt Mozaik Geç 4 yy, Pella ; büyük olasılıkla İskender ve Hephaestion’u tasvir etmektedir [56]

Helenistik dönem, özellikle MÖ 2. yy’da faaliyet gösteren Bergama Sosos ve Pliny tarafından anılan tek mozaik sanatçısı ile mozaiğin gelişme zamanıdır. [60] Trompe l’oeil (optik yanılsama) tadı ve ortamın etkileri, Vatikan müzesindeki “Unnswept Floor” gibi bir eserin kalıntılarını temsil eden [61] gibi çeşitli eserlerde bulunur. küçük yapılmış balık kemikleri, kemikler, boş kabukları, vb) ve “Güvercin Havzası” (opus vermiculatum  tesseralar  taşları)  [62] de Capitoline Müzesi’nde keşfedilen bir üreme yoluyla bilinen, Hadrian Villa.[63] İçinde suyla dolu bir yaldızlı bronz havzanın kenarına tünemiş dört güvercin görülmektedir. Bunlardan biri kendini sulamak, diğerleri dinleniyor gibi görünüyor, bu da sanatçının mükemmel çalıştığı yansımaların ve gölgenin etkilerini yaratıyor. “Güvercin Havzası” mozaik paneli, aksi takdirde düz bir mozaik zeminin merkezi noktası olarak tasarlanmış bir amblemdir. Amblem aslında Pergamom, Efes ve İskenderiye gibi şehirlerdemozaik konusunda uzmanlaşmış sanatçıların bulunduğu Helenistik Doğu Akdeniz’den bir ithalattı. [62] Bunlardan biri Pergamon Sosos, ikinci yüzyılda çalışmış antik en ünlü mozaikçilerin oldu. [62]

DELOS 

Fransız arkeolog göre François Chamoux , Delos mozaikler içinde Cyclades kullanımını istihdam Hellenistik dönem mozaik sanatının başucu temsil tesseralarla karmaşık, renkli sahneler oluşturmak için. [64] Bu mozaik tarzı Antik Çağın sonuna kadar devam etti ve  Orta Çağ’da Batı dünyasında mozaiklerin yaygın kullanımı üzerinde bir etkisi olabilir . [64]

ÇÖMLEKÇİLİK

Müzik aletleri ile dekore edilmiş Lagynos , MÖ 150-100 , Louvre .

Helenistik Çağ, boyalı Antik Yunan çanak çömleklerinin büyük çağından hemen sonra gelir , çünkü artan refah, ince metal eşyaların daha fazla kullanılmasına (şimdi hayatta kalan çok az) ve ince boyalı “vazo” nun (tüm damar şekilleri için kullanılan terim) azalmasına neden olmuştur. çömlekte). Dönemin çoğu vazo siyah ve üniform olup, parlak bir görünüm verniğe yaklaşır, basit çiçek veya festoon motifleri ile dekore edilmiştir . Gemilerin şekilleri genellikle metal işi şekillerine dayanır: bu nedenle dönemin tipik bir şarap kavanozu olan lagynos ile . Helenistik döneme kadar üretime devam eden boyalı vazo türleri arasında Hadra vazolar ve Panathenaic amphora bulunmaktadır .

MEGARYA MALLARI  

Aynı zamanda Megarya malı denilen dönemdir: [67] kıymetli metallerden yapılmış vazoların taklitinde şüphesiz kabartma bezemeli kalıp yapımı vazolar ortaya çıktı. Kabartma çelenkler vazo gövdesine uygulandı. Biri, hayvanlara veya efsanevi yaratıklara dayanan daha karmaşık bir rahatlama bulur .

BATI YAMAÇ GEREÇLERİ  

A lekythosu şişe Gnathia tarzı zafer kanatlı tanrıça betimleyen, Nike , silahlı ve dans, Apulia (Magna Graecia İtalya,)

Kırmızı figür boyama yılında ölen Atina olarak bilinen tarafından değiştirilmesi MÖ 4. yy’ın sonuna kadar Batı Yamacı Ware böylece batı yamacında buluntular adını, Atina Akropolis . Bu, bronzlaştırılmış bir kayma ve ateşlenmiş siyah bir kayma zemin üzerine beyaz boya ile boyandı ve bazı kesik detaylardan oluşuyordu. [68]

İnsanların temsilleri azaldı, yerini çelenkler, yunuslar, rozetler, vb. Gibi daha basit motifler aldı. Bu tarzdaki varyasyonlar, Yunan dünyasına , figüratif sahnelerin talep edilmeye devam ettiği Girit ve Apulia’daki önemli merkezlerle yayıldı .

GNATHİA VAZOLARI  

Gnathia vazo ancak hala sadece üretildi Apulian , aynı zamanda içinde Kampanien’den, Paestan  ve Sicilya vazo boyama.

CANOSA DEĞERLERİ  

Bir Batı Yamacı Seramiği kantharos , 330-300 BC, Kerameikos Arkeoloji Müzesi , Atina

Canosa di Puglia Güney İtalya’da, 3. yy mezar biri bulabilir vazo tamamen üç boyutlu ekleri ile. [69] Canosa vazolarının ayırt edici özelliği suda çözünür boyalardır. Beyaz zemine mavi, kırmızı, sarı, açık mor ve kahverengi boyalar uygulanmıştır.

CENTURİPE ÜRÜNLERİ  

Bir askos gelen Canosa di Puglia, tasvir tanrıça Nike , Medusa’nın kafası ve atlar, 3 yy

Centuripe eşya “boyama Yunan vazo son gasp” olarak anılmıştır Sicilya, [1] tam renkli etmişti tempera rakamlar dahil gruplarını boyama geleneksel uygulamaya tersini ateş sonrası uyguladı. Pigmentlerin kırılganlığı, bu vazoların sık kullanımını önledi; cenaze törenlerinde kullanılmak üzere ayrılmışlardı ve birçoğu sadece gösterim amaçlıydı, örneğin kaldırılmayan kapaklarla. Uygulama belki de M.Ö. 2. yüzyıla kadar devam etti ve muhtemelen önemli figürlere sahip son vazo resmi oldu. [70] Bir atölye, en azından MÖ 3. yüzyıla kadar aktifti. Bu vazolar pembe boyalı bir taban ile karakterizedir. Genellikle kadın figürleri renkli kıyafetlerle temsil edilir: mavi-mor chiton, sarı himation , beyaz peçe. Stil Pompeii’yi andırıyor ve kırmızı figür çanak çömleklerin mirasından ziyade büyük çağdaş tablolardan daha fazlasını çekiyordu.

PİŞMİŞ TOPRAK FİGÜRLER  

Palermo’daki Centuripe vazo, M.Ö. 280-220

Tuğlalar ve fayanslar mimari ve diğer amaçlar için kullanılmıştır. Yunan pişmiş toprak figürinlerinin üretimi giderek daha önemli hale geldi. Pişmiş toprak figürinler, tanrısallıkları ve çağdaş yaşamdan konuları temsil ediyordu. Daha önce dini kullanım için ayrılmış olan Helenistik Yunanistan’da pişmiş toprak daha sık cenaze ve tamamen dekoratif amaçlarla kullanılıyordu. Kalıplama tekniklerinin iyileştirilmesi, tipik olarak boyanmış yüksek detay seviyesine sahip gerçek minyatür heykeller yaratmayı mümkün kıldı.

Kısmen yoluyla bulaşan Roma dönemine kadar devam Çeşitli Yunan stilleri ve Yunan etkisi Antik Etrüskler üzerine, Antik Roma çanak çömlek , özellikle figürinleri, hatırı sayılır oldu.

TANAGRA FİGÜRLERİ  

Tanagra figürler, çoğunlukla Tanagra içinde Boiotia ve canlı renklerin tam diğer merkezleri, en sık cazibe dolu sahnelerde zarif kadınları temsil eder. [71] At Smyrna Anadolu’daki, iki büyük stilleri yan-yana oluştu: her şeyden önce, örneğin büyük bir heykel başyapıtlarından kopyaları Farnese Hercules yaldızlı pişmiş topraktan yapılmıştı.

GROTESKLER

Tamamen farklı bir tarzda, “Yunan güzelliği” nin kanonlarıyla şiddetle tezat oluşturan “groteskler” vardır: koroplathos (heykelcik yapımcısı) modaları kıvrımlı pozlarda deforme olmuş bedenleri – kamburlar, epileptikler, hidrosefali, obez kadınlar vb. bu nedenle bunların tıbbi modeller olup olmadığını merak edebilirdi, Smyrna kasabası tıp fakültesi için tanınmıştı. Ya da sadece kahkahaları kışkırtmak için tasarlanmış karikatürler olabilirler. “Groteskler” Tarsus ve İskenderiye’de eşit derecede yaygındır.

ZENCİ 

Ortaya çıkan bir tema, özellikle Ptolemaic Mısır’da “negro” idi : Siyah ergenlik heykelcikleri Roma dönemine kadar başarılıydı. [72] Bazen, büyük heykellerden bir form yankılanmaya indirgenmişlerdir: bu nedenle , orijinali MÖ 3. yy’ın başına tarihlenen Antakya’ın Tyche’sinin (Şans veya Şans) minyatüründe çok sayıda kopya bulunur .

Helenistik seramik tasarımları, İskender’in fethinden sonra Yunan zanaatkârları ve çömlekçilerle kolonileştirilen günümüz Pakistan’da ki Taxila şehrinde bulunabilir .

 

 

KÜÇÜK SANATLAR 

METALİK SANAT

Braganza Broş , ca. MÖ 250–200. İngiliz Müzesi .

Bu kadar bronz heykelin erimesi nedeniyle, sadece daha küçük nesneler hala vardır. Helenistik Yunanistan’da, doğu fetihlerinin ardından hammaddeler bol miktarda bulunuyordu.

Derveni Krater , M.Ö. 4. yüzyıl, Selanik Arkeoloji Müzesi

Metal vazolar üzerindeki çalışma yeni bir dolgunluk kazandı: sanatçılar kendi aralarında büyük bir ustalıkla yarıştı. Trakya Panagyurishte Hazine (Modern gelen Bulgaristan ), böyle bir altın olarak Yunan nesneleri içeren amfora iki yetiştirme ile sentorlar kolları oluşturan.

Derveni Krater yakın mesafede Thessaloniki , büyük bronz sarmal krater, 40 kg ağırlığında MÖ 320 ile ilgili gelen ve ince temsil kabartma şekillerin bir 32 santimetre uzunluğunda friz dekore Dionysos çevrili Ariadne ve onun geçid işlenmişti. [73] Boyun süs motifleriyle süslenirken, yüksek kabartmalı dört satir vazonun omuzlarına rahatça oturmaktadır.

Bir Yunan cam amfora gelen, 2. yüzyılda 2. yarıda, Olbia , Roma döneminden kalma Sardunya şimdi, Altes Müzesi

Evrim mücevher sanatı için de benzerdir. Zamanın kuyumcuları detay ve telkari ile başa çıkmada mükemmeldi: bu nedenle cenaze çelenkleri çok gerçekçi ağaç yaprakları veya buğday sapları sunar. Bu dönemde kıymetli taşların eklenmesi gelişti.

CAM VE GLİFTİK SANAT  

Helenistik dönemde o zamana kadar sadece kalıplanmış camı tanıyan Yunanlılar, cam üfleme tekniğini keşfettiler ve böylece yeni formlara  izin verdiler. Suriye’den başlayarak , [74] cam sanatı özellikle İtalya’da gelişti. Kalıplanmış cam, özellikle  tiftik  takılarının oluşturulmasında devam etti .

Gravür taşları sanatı neredeyse hiç gelişmedi, kendini özgünlükten yoksun kitlesel üretilen eşyalarla sınırladı. Tazminat olarak, kamera hücresi ortaya çıktı. Birkaç renkli katmandan oluşan bir taş üzerinde kabartma ile kesme, nesnenin birden fazla renkle kabartma olarak sunulmasına izin verir. Helenistik dönem , şimdi Hermitage Müzesi’nde bulunan Gonzaga cameo gibi bazı başyapıtlar ve Paris’teki Ptolemies Kupası gibi muhteşem sert taş oymalar üretti . [75]

SİKKE 

Hellenistik dönemde sikkeler portreleri gittikçe daha fazla kullanıyordu. [76]

ROMALI KOPYALAR

Roma edinimi, elit tüketim ve Yunan sanatına olan talep nedeniyle, hem Yunan hem de Roma sanatçıları, özellikle  Roma Yunanistan’ı kurulduktan sonra , Klasik ve Helenistik dönemlerin mermer ve bronz sanat eserlerini yeniden üretmeye çalıştı. Bunu , orijinal heykel kalıpları oluşturarak , bu sanat eserlerinin çoğaltılabileceği Akdeniz’deki herhangi bir heykeltıraş atölyesine gönderilebilecek alçı dökümler üreterek yaptılar . Bunlar genellikle orijinallerin sadık reprodüksiyonlarıydı, ancak diğer zamanlarda çeşitli sanat eserlerinin çeşitli unsurlarını bir gruba birleştirdiler veya atletik Yunan bedenlerini önceden var etmek için Roma portre kafalarını eklediler . [77]

 

KAYNAKÇA:

  1.   Pedley , s. 339
  2.  Yaz , s. 16
  3.  Anket , s. 22
  4.  Bolman 2016 , s. 120–121
  5.  Kış , s. 42
  6.  Anderson , s. 161
  7.  Havelock , s. ?
  8.  Pedley , s. 348
  9.  Cahill, Nicholas (2002). Olynthus’ta Ev ve Şehir Örgütü . Yale Üniversitesi Yayınları. sayfa 74-78. ISBN 9780300133004.
  10.  Yaz , s. 92
  11.  Yaşlı Plliny , Doğal Tarih (XXXIV, 52)
  12. Richter , s. 233
  13.  Smith, 33–40, 136–140
  14.  Paul Lawrence. “Klasik Çıplak” . s. 5.
  15.  Smith, 127–154
  16.  Yeşil , s.39-40
  17.  Boardman , s. 179
  18.  “Sanat Tarihinde Çalışmalar” . Ulusal Sanat Galerisi. 1 Ocak 1999 – Google Kitaplar aracılığıyla.
  19.  Kış , s. 235
  20.  Paul Lawrence. “Klasik Çıplak” . s. 4.
  21.  Anket , s. 110
  22.  Richter , s. 234
  23.  Singleton , s. 165
  24.  “Scientific American” . Munn & Şirketi. 1 Ocak 1905 – Google Kitaplar aracılığıyla.
  25.  Yaz , s. 160
  26.  Pedley , s. 371
  27.  Lessck contra Winckelmann
  28.  Richter , s. 237
  29.  Smith, 240–241
  30.  Smith, 258-261
  31.  Pedley , s. 377
  32.  “Emory Kütüphaneleri Kaynakları Kullanım Koşulları – Emory Üniversitesi Kütüphaneleri” . ebookcentral.proquest.com . Erişim tarihi: 16 Kasım 2018 .
  33.  Schefold, Karl (Yaz 1960). “Roma Manzara Resminin Kökeni”. Sanat Bülteni . 42 (2): 87-96. doi : 10.1080 / 00043079.1960.11409078 . JSTOR  3047888 .
  34.  Ling, Roger (1977). “Studius ve Roma Manzara Resminin Başlangıcı”. Roma Araştırmaları Dergisi . 67 : 1-16. doi : 10.2307/299914 . JSTOR  299914 .
  35.  “Roma Duvar Resimleri Rüzgar Kuleleri” (PDF) . metmuseum.org . Erişim tarihi: 16 Kasım 2018 .
  36.  Rostovtzeff, M. (1919). “Antik Dekoratif Duvar Resmi” . Yunan Araştırmaları Dergisi . 39: 144-163. doi : 10.2307 / 624878 . JSTOR  624878 .
  37.   Rostovtzeff, M (1919). “Antik Dekoratif Duvar Resmi” . Yunan Araştırmaları Dergisi . 39 : 144-163. doi : 10.2307 / 624878 . JSTOR  624878 .
  38.   Abbe, Mark B. “Helenistik İskenderiye Boyalı Mezar Anıtları”. In Sanat Tarihi Heilbrunn Timeline . New York: Metropolitan Sanat Müzesi, 2000–. http://www.metmuseum.org/toah/hd/pfmh/hd_pfmh.htm (Nisan 2007)
  39.  http://www.metmuseum.org/toah/hd/haht/hd_haht.htm
  40. Kakoulli, Ioanna (2002). “Geç Klasik ve Helenistik resim teknikleri ve malzemeleri: teknik literatürün gözden geçirilmesi” . Koruma Araştırmaları . 47 (Ek-1): 56-67. doi : 10.1179 / sic.2002.47 . ek-1.56 . ISSN  0039-3630 .
  41.  Palagia, Olga. “ESKİ MAKEDONYA’DAKİ KRALİYET MAHKEMESİ: ROYAL TOMBS İÇİN DELİL,” A. Erskine ve arkadaşları (ed.), Helenistik Mahkeme (Bristol 2017) ” .
  42.  Anket , s. 40
  43.  Alberge, Dalya (21 Ağustos 2010). “Petra’daki antik mağara resimlerinin keşfi sanat bilginlerini sersemletir” . Gözlemci . Erişim tarihi: 14 Nisan 2015 .
  44.  Fowler, Harold North; Wheeler, James Rignall; Stevens, Gorham Phillips (1909). Yunan Arkeolojisi El Kitabı . Biblo ve Tannen Yayıncıları. ISBN 9780819620095.
  45.  Chisholm, Hugh (1913). Britannica Yıl Kitabı . Encyclopœdia Britannica Company, Limited.
  46.  Bruno , s. 1
  47.   Bruno, Vincent J. (1985). Helenistik Resim Teknikleri: Delos Parçalarının Kanıtı . BRILL. ISBN 978-9004071599.
  48.  Harding, Catherine (2003). “Mozaik | Grove Sanat” . 1 . doi : 10.1093 / gao / 9781884446054.article.t059763 . Erişim tarihi: 16 Kasım 2018 .
  49.  Harding, Catherine (2003). “Mozaik | Grove Sanat” . 1 . doi : 10.1093 / gao / 9781884446054.article.t059763 . Erişim tarihi: 28 Kasım 2018 .
  50.  Dunbabin, Katherine MD (1979). “Helenistik Mozaiklerin Tekniği ve Malzemeleri”. Amerikan Arkeoloji Dergisi . 83 (3): 265-277. doi : 10.2307 / 505057 . JSTOR  505057 .
  51.  Wootton, Will (İlkbahar 2012). “Yapma ve Anlam: Tel Dor’dan Helenistik Mozaik”. Amerikan Arkeoloji Dergisi . 116 (2): 209-234. doi : 10.3764 / aja.116.2.0209 . JSTOR  10.3764 / aja.116.2.0209 .
  52. Wooton, Will (2012). “Yapma ve Anlam: Tel Dor’dan Helenistik Mozaik”. Amerikan Arkeoloji Dergisi . 116 (2): 209-234. doi : 10.3764 / aja.116.2.0209 . JSTOR  10.3764 / aja.116.2.0209 .
  53.  Yaşlı Plliny , Doğal Tarih (XXXV, 110)
  54.  Kleiner , s. 142
  55.  Yunan ve Roma dünyasının mozaikleri Katherine MD Dunbabin pg. 14
  56.  Chugg, Andrew (2006). İskender’in Aşıkları . Raleigh, NC: Lulu. ISBN 978-1-4116-9960-1 , sayfa 78-79. 
  57.   Kleiner ve Gardner, sf. 135
  58.  “Mozaik sanatının tarihi” .
  59.  Kleiner ve Gardner, sayfa. 136
  60.  Yaşlı Plliny , Doğal Tarih (XXXVI, 184)
  61.  “Asarotos oikos: Süpürülemeyen oda” .
  62.  “Hadrianus Villası Sanat: Heykeller: Güvercinler Mozaiği” . HADRİAN’I TAKİP ETMEK . 13 Haziran 2014 . Erişim tarihi: 26 Kasım 2018 .
  63.  Havelock , s. ? [ doğrulama gerekli ]
  64.   Chamoux 2002 , s. 375
  65.  Christopoulos, Lucas (Ağustos 2012). “Antik Çin’de Helenler ve Romalılar (M.Ö. 240 – MS 1398)”, Victor H. Mair (ed), Çin-Platonik Makaleler, No. 230. Çin Sosyal Bilimler Akademisi, Pennsylvania Üniversitesi Doğu Asya Dilleri ve Medeniyetleri Bölümü . ISSN 2157-9687 , sayfa 15-16. 
  66.  Fletcher, Joann (2008). Büyük Kleopatra: Efsanenin Arkasındaki Kadın . New York: Harper. ISBN 978-0-06-058558-7 , görüntü plakaları ve sayfa 246-247 arasındaki başlıklar. 
  67.  Pedley , s. 382
  68.  Yaz , s. 117
  69.  Pedley , s. 385
  70.  Von Bothner, Dietrich, Yunan vazo boyası , s. 67, 1987, Metropolitan Sanat Müzesi (New York, NY)
  71.  Masseglia , s. 140
  72.  Üç Yüzyıl Helenistik Pişmiş Topraklar
  73.  Yaz , s. 30
  74.  Onur , s. 192
  75.  Anket , s. 24
  76.  “Helenistik Para Portreleri” .
  77.  Yunan ve Roma Sanatı Bölümü (Ekim 2002). ” Yunan heykellerinin Roma kopyaları .” InSanat Tarihi Heilbrunn Timeline . New York: Metropolitan Sanat Müzesi . Erişim tarihi: 17 Ekim 2016.
  78.  Capitoline Müzeleri. ” Mars Ultor devasa heykeli olarak da bilinen Pyrrhus – Inv. Scu 58.” Capitolini.info. Erişim tarihi: 8 Ekim 2016.

 

Paylaş:
Etiketler:
İlgili
İlgili içerik ve makaleler.
İlgili Mesajlar
ANTİK MISIR SANATI
İKONOLOJİ 
HİNT SANATI
ROMA SANATI